Özellikle son birkaç gündür, kendimi o denli yalnız ve çaresiz hissediyorum ki tarifi pek mümkün değil gibi bu durumu. Eskiden de pek tarif edemezdim fakat bu benim bu tarz şeyleri pek cümleye dökemeyişimden kaynaklıydı fakat şu anki ruh halimi ve kafamın içinde dönen dalga dümeni anlatabilecek, cümleye dökebilecek bir yeti, kalem ya da beceri yok şu dünyada. Kafamın içindeki tilkilerin sürekli üreyip, çoğalmasının bilmiyorum, en büyük nedeni çevremde kimsenin kalmaması muhtemelen. Kendimi açıp, içimdekileri dökebilecek bir Allahın kulu yok artık Bursa'da. Sokaklarda, caddelerde, toplu taşımada insanları görüyorum ve hepsinin bir şekilde bir arkadaşı, sevgilisi, eşi, ailesi yani çevresinde sevdikleri var. Bu durum beni hiçbir şeye olmadığı kadar çok imrendiriyor. Özellikle yalnızlığın gönül işleri kısmı...
26 yaşındayım, bugüne kadar bir dirhem olsun sevilmedim, bazı duygulara sahip olamadım ya da layık olamadım belki. O duygulardan yoksun yıllarımı geçirdim, dinlenmedim ve kimse sesimi duymadı ya da duymak istemedi. Kimse neşemi merak edip, kendi neşesiyle harmanlayıp hayatına ortak bir şenlikte devam etmek istemedi. Sürekli bir şeyleri kaçıran ve insanların da benden kaçtığı bir kişi oldum. Ben kendimi hep iyi biri olarak bildim, iyi biri olduğumda büyüklerimden, arkadaşlarıma herkes tarafından söylendi. Yanlışı orada yaptık evet, tüm iyi özelliklerimi kötü şekilde, yanlış yerlerde kullandım ve bunun da cezasını her geçen gün çekiyorum. Bir kadının en çok merak ettiği, tanımak istediği, hayatında olmasını istediği kişi olmanın ve bütün bunlar için çaba sarf etmesinin hissi çok güzel, tatlı bir his eminim, tahmin edebiliyorum. Eskiden de bu tarz düşüncelerim vardı evet fakat eskiye göre son zamanlarda bir değişiklik var beyler. Eskiden beklentim yoktu, umudum vardı ama artık umudum da beklentimin komşusu oldu bu hususta. Eskiden 'bir fotoğrafın rüyası saç beyazlatırdı' şimdi ise ortada ne bir fotoğraf var, ne bir hayal/rüya var ne de o olmayan fotoğraflarda yüzler var. Kanıksamak, acı olsa da bazı şeyleri kabul edip yaşam döngüsüne kendimizi vermemiz, kaptırmamız lazım. Biz bu yola mağlup çıktık, mağlup ilerleyeceğiz. Üzgünüm... Bu forumda da bu benim yoksun olduğum duygulara sahip insanlar var biliyorum, hatta aralarında samimi olduklarım da var. Onlara diyeceğim şu; kıymetini bilin beyler, bu devirde herkese nasip olmayan bir değer var hayatınızda. Kimisi için bomboş gelebilecek, kelimelerce yazı döktüm bu gece ortaya ama dedim ya anlatabileceğim kimsem yok. Buraya yazmaktan başka çarem de yoktu, içimi az da olsa ferahlandırmak adına, hepinize ayrı ayrı iyi geceler.
