RPG A Little Impatience

Cody girişte beliriyor ve o meşhur taunt'unu bu sefer yapmıyor. Ciddi bir ifadeyle yüzü yere bakar vaziyette arenada gözüken Rhodes, 3-5 saniye sonra kafasını kaldırıyor ve ringe yürümeye başlıyor. Seyircilerin uzattığı elleri geri çevirmeyen Cody yavaş yavaş ringe geliyor. Ringe gelen Cody mikrofonunu alıyor.



Cody Rhodes: Merhaba millet! Hepiniz bendeki değişimi fark ettiniz değil mi? HA!(Seyirciler "yes" chantleri atıyor ve arenanın havası pozitife dönüyor.) Evet, evet. Artık karşınızda eskiden olan Cody Rhodes yok. Karşınızda altın biletli Cody Rhodes var, American Nightmare ruhunu acımasız bir şekilde PGW evrenine taşımış Cody Rhodes var. Benim için her zaman altın bilet veya şampiyonluklar gibi sıfatlar veya kavramlar sadece güreşin içindeki başarı materyalleri olabilir ancak benim geçmişimi iyi temsil edebilmem için bunlar gerekiyorsa ben bunlar için mücadele ederim ve bunu hak ettiğimi size gösteririm. Ve size bunu söylemiştim, American Nightmare ruhunu buraya taşıyacağım demiştim ve bunu yaptım. Ancak karşıma hadsiz, dilini olur olmadık şeylere uzatan bir dallama çıktı. Korkarım ki bu dallama Summerslam gibi büyük bir şovda spotların altında yerde kalmaktan korktu ve benim teklifime can atarmış şekilde "evet" dedi. Ama yer, mekan, zaman farketmeden ben o ringde size aynı Cody Rhodes'u göstereceğim. Hemde bu şahıs babama, benim güreş kültürüme laf atmışken benim onun o kel kafasını ringlere sürtmemem için bir neden yok. Ancak benim şu an ki nihai hedefim TV şampiyonluğu ve o kemeri doğru kişinin omuzlarında sergilemek. PGW'de de Rhodes adını tarihe geçirmek istiyorum, ilk şampiyon olarak Rhodes adını tarihe geçirmek istiyorum. Ben küçük bir çocukken babam bana "İlkler her zaman hatırlanır evlat, HEP EN İYİSİ OL, HEP İLK OL." derdi. Ve benim ilk olmam için elime fırsat geçti. İlk TV şampiyonu olmak için, PGW'in ilk şampiyonu olmak için bir fırsat elime geçti. Ve bu fırsatı, bana inanın ki merhametsizce ve doğru şekilde kullanacağım. Bu, Christopher ile ilk maç deneyimim değil Christopher ile burada yani PGW'de maç yaptığım oldu. Onun zayıf yönlerini biliyorum, ona Amerikan Kabusu'nu tattırmam için yapacağım tek şey bu ringe çıkmak ve her zamanki Cody Rhodes'u sergilemek olacak. Ne yazık ki Christopher'ın beni o maçtaki gibi, ilk maçımızdaki gibi güçsüz düşüren, sırtımdan vuran, beni aşağı duruma düşüren bir kalleşin nimetlerini kullanma şansı olmayacak. Onunla yüzleşmek için Summerslam'i beklememiş olabilirim ve ben onunla yüzleşmek için yine, yeniden sabırsızlanıyorum. Haydi Christopher gel karşıma çık ve o aşağılık sözlerini bir de benim yüzüme karşı tekrarla!

@god is an astronaut​

One More Step Before The End! Seyircilerin reaksiyonlarından bu şarkının anlamının artık yavaş yavaş oturduğunu söyleyebiliriz, yine de girişte beliren isim bu reaksiyonların sesini daha da yükseltiyor:



The Fallen Angel, bilinen adıyla Christopher Daniels! Girişte beliriyor ve elinde bir mikrofon var: Daniels, ringin içerisindeki Cody'i sakince süzüyor ve ardından giriş alanından konuşmaya başlıyor:

Christopher Daniels: (Ellerini ironik bir şekilde alkışlarmışçasına birbirine vuruyor) Tebrikler, Amerika'nın.. Kabusu. Fiziksel olarak senden daha yapılı birisine karşı, takdire şayan bir mücadele verdin. Yetmedi, bu mücadeleden galip ayrıldın. Her şey senin için olabilecek en iyi şekilde ilerliyordu, ancak unuttuğun şey istemsizce hedeflediğin yola kehanetin taşlarını çoktan döşemiş olması. İkimizde altın bilet sahibiyiz, benim biletim unvana gideceğim yolda sadece elimde barındırmam gereken dünyevi bir materyal. Başarıdan oldukça uzak, benim için kıymetli olmasının tek sebebi de manevi. Ancak sen ringe girdiğin anda bu biletle övündün Cody, bizim aramızdaki seviye farkını bu bile yeterince özetliyor. Karşında durduğum sürece, senin kullanabileceğin tek bilet Tanrı'nın yanına tek yönlü bir uçak seferi olabilir Cody. Yaşadığın gerçekliğe oldukça fazla rüya ve hayal sığdırmışsın, aldığın takma ad bile buna bir gönderme gibi. Amerika Kabusu, haha. Aramızdaki seviye farkını bir kez daha görmek ister misin Cody.. Sen Amerika'nın kabususun, bense (Eliyle yukarıyı işaret ediyor.) onun karabasanıyım.

Christopher Daniels sakin bir şekilde ringe doğru yürümeye başlıyor ve bir yandan konuşmaya devam ediyor:

Varan üç, acelecilik. Sence ben mi senin teklifine can atarmışçasına evet dedim, yoksa sen mi bana can atarmışçasına bu teklifi sundun Cody? Kendini kandırmaya bayılıyorsun değil mi? Bu yaptığını bir güç gösterisi olarak alıyorsun belki de, ''Şuna bakın, Hollywood filmlerinden fırlamış bu herifi nasılda tuzağıma çektim.'' Cody ben tuzağın kendisiyim anlamıyorsun. Bana neden teklifi sunduğunu yüzüne vurmamı ister misin? Kendi başına bunu anlamlandırabilecek kadar zeki değilsin çünkü. Nedeni daha fazla beklemeye dayanamayacak olman. Dediğin gibi seninle ringin içerisindeki ikinci yüzleşmemiz, ilkinde bana karşı olan çaresizliğin gözeneklerinden akan her ter damlasından anlaşılıyordu. Doğru, Randy Orton ile aranızdaki anlaşmazlık galibiyette fayda sağladı. Ancak buna sebep olan şey bile benim Orton'un hareketini terse çevirmemdi, o ana kadar maçta bana karşı bir an bile üstün değildin. Sonrasında da olmadın, sayılı günler kala sonunun yaklaştığını da hissediyorsun. İronik olarak belki de bu sonu unutmak için, ilk olmaya olan takıntını hatırlatıyorsundur kendine. İlk olduğunu sandığın şeyler, bütün bunlara erişmeni tek bir şey sağladıysa o da soy adındı Rhodes. Yani güreşin dünyasında adını duyurmayı mı planlıyorsun böyle, eğer öyleyse bunu yapan üçüncü Rhodes olacaksın. İlkinin ekmeğini yiyense ikinci. Onda dahi ilk değilsin Cody..

Christopher Daniels, ringin dibine kadar geldikten sonra yuvarlanarak içeri giriyor ve ayağa kalkıyor. Cody ile bir süre göz teması kuruyor ve konuşmaya devam ediyor:

Kendini kandırman konusunda pay sahibi bu hikayelerin varlığı beni şaşırtmıyor aslında. Sizi uyutup önceden ayarlanmış bir düzende barınmanıza yarayan hikayelerin tanrı katından geldiğini sandığınız zamanlardan beri bu böyle. Asi, isyankar, baş kaldırmaya meyilli olmayın diye kulağınıza küçüklükten beri bu ninniler fısıldanıyor. Ben bu ninnilere kulak asmadım, zaten o yüzden aranıza düştüm. Ancak sen babanın istediği yerdesin, onun daha öncesinde deneyimlediği güreş kültüründe onun adıyla yer alıp onun kaynaklarını değerlendiriyorsun. Yani olduğunu sandığın düzen karşıtı adam, aslında düzenin en büyük yalakası. Çünkü hiç kimse, kendine bir şeytan belirlemeden adına tanrı demez. Sence bunlar küstahça mı? Şu ana kadar sadece var olanları söyledim, istemiyordum anca yine de bununla birlikte bir şeyler öğrettim sana Cody, kulağını açabilseydin bunu fark ederdin. Bu konuda yanılgıya kapılma, çünkü gerçek küstahlığı, cuma günü göreceksin. Çünkü o zaman benim gerçek manada karşımda yer alıyor olacaksın, bu seni yükseltmesin ve kendini değerli sanmana sebep olmasın. Hikayemdeki bölgen benim olmayı planladığım yolda ufak bir ekmek kırıntısı, sakince adım atarken pabucumla kenara iteceğim. Cuma günü aynen böyle olacak, basit insana karşı basit plan. Sana bu kadarı yeter Cody.. Fazlası belki boyunu değil, ama kesinlikle ruhunu aşar. Şimdi gözlerime bak, ve yapabilirsen bakışlarını kaçırmadan konuş Cody.. (Seyircileri işaret ederek) Seni bekliyorlar, hadi kendini haklı çıkar.

@Sosa

​

Cody Rhodes:Dostum... eminim ki bu iç karartıcı konuşma tarzından dolayı buradaki insanlar bir TedX konuşmasında olduğunu düşünüyordur. Buradaki insanlar benim konuşmamı beklemiyor. Buradaki insanlar senin konuşmanın bitmesini bekliyor. Ve insanlar bu Cuma, sana fazla uzattigin dilini ağzına geri sokmamı bekliyor. Onlar... (Eliyle seyircileri işaret ediyor.) Hayali bir karabasan değil gerçek bir kabus izlemek istiyor. Güreş bir realitedir ve bu seyircilerde bunu izlemek istiyorlar.

Cody gülerek başını sallıyor ve devam ediyor.

Cody Rhodes: Benim.. babam.. ben onun istediği yerde değilim. Onun güreş camiasına bıraktığı bir miras var, o miras ise sadece bana değil. Tüm güreş camiasına ait. Ama görüyorum ki burada bir oyuncu grubu geliyor ve onu hor görüyorlar. İşte ben o hor görülen mirasın temsilcisiyim. Bu konu senin gibi bayık bir adamın ilgisini çekmiyor olabilir ama senin kesinlikle ilgini çekebilecek bir konu söyleyebilirim Christopher. PAYBACK'teki maç. Her ne kadar bunu inkar etsen de sende bu işlerin sadece lafla yürümeyeceğini ve işi ringde bitirmenin doğru olacağını yani Cuma gün ki maçı seninde benim altın bilet kazandığım o an, o arenaya geldigin an istediğini biliyorum. Bu maç sadece senin veya benim değil onların-seyircilerin- da ilgisini çekiyor. Peki hiç düşündün mü niye ilgilerini çekiyor. Benim ilgim kesinlikle sana bağlı değil, benim ilgim güreşin olduğu her yerdedir. Ama bu seyirciler kesinlikle altın bileti kimin hakettiğini görmek için bu maçı bekliyor. Ben altın bileti kendimi övmek veya yüceltmek için kullanmıyorum. Bana nasihatın olan kulak açma söylemini buraya gelmeden önce uygulamadığını görüyorum. Senin için manevi kıymeti olan bu bilet benim için sadece bir biletten ötesi değil. Evet, bu biletler bir başarı unvanı ve ben ise bunu hakettigimi göstereceğim. Tıpkı cuma günü maç sonrası elde edeceğim o kemer gibi. Güreşte böyle kavramlar her zaman gelip geçici olacak dostum, kemerler veya biletler veyahutta maç kazanmak ve kaybetmek. Ama kalıcı olan ney biliyor musun? Kalıcı olan arkanda bir iz bırakmak bir kültür bırakmak. Hah, kültür derken. Senin gibi yaşının haddini aşana kadar güreşme kültüründen bahsetmiyorum. İnsanlara dokunacak bir güreş kültüründen bahsediyorum. Babamın güreşirken ki yaşını geçmiş olabilirsin evet. Ancak, ancak bu insanlar seni bir Dusty Rhodes kadar hatırlamayacak Christopher. İnsanlara dokunmak işte tam olarak budur.

Ufak bir nefes alan Cody devam ediyor.

Cody Rhodes: Ben ise tam olarak buna değiniyorum. Sen benim cüsseli birini yere sermemi bana lütfettiğin bir başarı olarak görebilirsin. İşte sorunun da tam olarak bu. Muhtemelen şu an o kafanda "Ben tecrübeliyim, ben daha cüsseliyim, ben daha şaşalıyım." Kafasında düşünüyorsun. Ve bu düşüncenin ne kadar aciz bir düşünce olduğunu sanırım buradan birisinin yüzüne vurması gerekiyor. Ve o kişi benim. Senin söylediğin bu kalıplar senin deyiminle "benim yalakası olduğum düzenin" kalıpları Christopher. Bu sporu belli kalıpların dışında, kişisel bir görüşle yorumlamak gerekiyor. Ve benim kendi açımdan bu spora olan yorumum bir "Amerikan Kabusu" oldu. Ve burası da..(elini titantron bölgesindeki PGW logosuna uzatıyor ve işaret ediyor.) güreşe olan yeni bir yorum. Bu alan!(ayağını ringe vuruyor) ise asıl yorumların sergilendiği yerdir, seyirciler ise bu yorumları canlı olarak okur. PAYBACK'teki maç ise onların okuyacağı bir yorumdan ibaret olmayacak. Ortada bir kemer olması bunu değiştirmiyor, çünkü "babasının kuzusu"(tıslayarak hafif güler.) olan ben bile bu kemerlere bir manevi duygu beslemiyorum. Bana iyi duygular hissettiren bir şeyler varsa bu senin gibi laf salatası yapan kişilerin salatasına yağ dökmemektir. Ve o salatayı dağıtmaktır.

Cody Rhodes: Sen! Kendini en yüksekte gördüğün için kaybetmeye mahkum olanlardan sadece birisin. Sen Hollywood evreninde değil de Küçük Prens gibi masal kitaplarından fırlamış, hayaller gören bir kişiliksin Daniels. Ancak sana üzücü bir haberim var ki orada masallar hep mutlu biterken burada hezimet riskinde vardır. Burada o kitaplar gibi sonu belli olan olaylar yaşamayız. Masallarda da ana kahraman ve sevdiğin ile kavuşma hikayesi vardır. Sen ana kahraman olarak kendini, sevdiğin olarak ise kemeri düşünüyor olabilirsin ama bir ortamda herhangi bir Rhodes varsa ana kahraman olma düşüncesi her zaman 2.plana hatta 12.plana atılır. Olayın ana kahramanı olmak için o Rhodes soyundan gelen kişiyi "hak ederek"(üstüne basarak)yenmen ve gösterini yapman gerekir. Ve PGW'de bunu yapan bir insan evladı daha olmadı Christopher. Sendeki özgüvenin kaynağı o sözde tag team maçından geliyor olabilir, ama bu sefer sadece ikimiz varız. Bu ringe geldiğin ve hakem zili çaldığı an seni kurtaracak bir Randy olmayacak. Bu sözleri duymanın acı verici olduğunu biliyorum ancak hakikatler burada(yeri bu sefer eliyle işaret ediyor.) esastır.

Seyirciler "WOAH!" yapıyor bir anda ve Cody hemen mikrofonu alıyor.

Cody Rhodes: Baylar bayanlar! Lütfen bu adamin biraz konuşmasına izin verin ve memnun kalmayacağınız iç karartıcı konuşmalarına biraz kulak kabartın.

@god is an astronaut​

Christopher Daniels, Cody Rhodes'un söylediklerinin bitmesinin ardından hafif gülüyor ve kafasını negatif anlamda iki yana sallıyor. Bunun ardından geri geri birkaç adım atarak iplere doğru yaslanıyor ve yeniden konuşmaya başlıyor:

Christopher Daniels: İç karartıcı mı? Baban eminim ki bunu duysa üzülür ve hayal kırıklığına uğrardı. Profesyonel güreş kültürünün henüz bu kadar yaygın olmadığı zamanlarda kendi konforlu yaşam alannıı riske ederek geride iki çocuğuna değerli bir miras bırakan baban, küçük oğlunun belirli bir birikimin ürünü olduğu belli olan cümlelere iç karartıcı deyip onları TedX konuşmalarına benzettiğini görse -TedX siz sıradan insanlar için fena sayılmayacak bir kaynaktır nihayetinde.- hayal kırıklığına uğrardı. Dediklerin aslında yanlış değil, buradaki insanların bir bölümü cidden benim konuşmamın bitmesini bekliyor. Çünkü ben onların dikkatini çekmek için milliyetçilik yapmaya gerek duymuyorum, ya da kendi ailevi değerlerimi sakız gibi çiğnemiyorum, ya da bir başka şey.. Sen de dahil bunların temel ortak yönü ne biliyor musun Cody? Hepsinin anlık alınan reaksiyonların peşinden köpek gibi ilerlemesi, benim böyle bir derdim yok. Çünkü benim hiçbir insanla bir derdim yok, olamaz da. Bu kendime bir hakaret olur. Benim tek bir derdim var, o da siz insanların yüzyıllardır varlığı ve yokluğu arasında kaybolup, bir ileri gidip iki geri geldiğiniz şeyle. Diğerleri teferruat. Bu yüzden benim konuşmalarım çoğunuzun ilgisini çekmiyor, hedef kitlemle alakanız olmadığı için.

Christopher Daniels yerinden hafif doğrulup konuşmaya devam ediyor:

Kısaca Cody, o bahsettiğin iz bırakma ve kültür kavramları benim için bir hiçlikten ibaret. Benim bugüne kadar hiç umurumda olmamış şeyler konusunda yetersiz olduğumu düşünmen bir şey ifade etmiyor yani. İnsanlar beni Amerika'nın rüyası, hatta istersen Amerika'nın kabusu kadar hatırlamasınlar bu da benim umurumda olmayacak, çünkü o benim adımı elli üç yıldır her gördüğü kabusta ruhunun en derinliklerinde yeniden hissediyor. Kısacası, bununla alakasını kurduğum ''manevi hissiyatlarım'' senin ağızında gevelenmek için fazla büyük. Ne hakkında konuştuğunu sen de bilmiyorsun Cody, biliyormuş gibi davranman trajik. Ayrıca şu bahsettiğin daha cüsseli, daha tecrübeli, daha şaşalı kısmı..

...

Gerçekten o kadar acınası ki.. Bu seninle de alakalı değil, aslında böyle bir kaygıya dair en ufak kırıntı hissetmiyorum içimde ancak dışarıdan gerçekten böyle mi gözüküyor söylediklerim? (Christopher Daniels olduğundan biraz daha ciddileşiyor) Sence ben kendimi gerçekten seninle mi kıyaslıyorum? Hayır buna ihtiyaç duyduğumu mu düşünüyorsun? Sen tam olarak kimsin Cody? Kendin hakkında ne kadar bilgiye sahipsin? Bugüne kadar yaşadığın şeyler dışında, yaşamadığın şeyleri hiç düşündün mü Cody? Kendine kendini tanıma şansını ne kadar sundun? Bu soruya vereceğin cevapların yarısı hayır, yarısı hiç. İşin komik olan kısmı da tam olarak bu, siz insanlar aynaya bakmadan başkaları hakkında ön yargılarda bulunmayı seviyorsunuz. Bu cümlenin de bir ön yargı olduğunu söylemeden önce, ben sizi doğumumdan öncesinde en tepeden asırlarca seyrettim. Dolayısıyla hakkınızda bilmediğim şeyler, bildiklerimden daha az. Yani kısmi de olsa bu genellemeleri yapmaya hakkım var, ancak sen tüm yaşamını sırf birilerinin akrabası olduğun için en ufak zorluğa katlanmadan buraya kadar getirmişken benim kendimi seninle kıyasladığımı ne hakla söylüyorsun? Biliyor musun? Sana karşı konuşmak dahi zaman kaybından başka hiçbir şey ifade etmiyor benim için artık, buna cuma günü bir son verilmeli ve bunu birinci elden yapmalıyım belli ki.

Christopher Daniels ufak bir es veriyor ve konuşmaya dönüyor tekrar:

Sana sadece şu kadarını söyleyeceğim ki, cuma günü maçın sonunda çalan zil kulaklarında yankılanırken sen yerde yatıyor olacaksın. Bilincin yarı açık, gözlerinle seçebildiğin şey benim Television unvanı ile olan görüntümden başka bir şey olmayacak. İşte o görüntü Cody, hayallerinin daha önce hiç bu kadar sert kırılmamış olduğunu düşüneceksin. Bu düşünceler esnasında da demin söylediğin lafları anımsayacaksın, pişmanlık kanının her damlasında hissedilir vaziyetteyken. Ancak faydasız Cody.. Faydasız..

Christopher Daniels elindeki mikrofonu tuttuğu mesafeden düşecek olmasına aldırış etmeden yere bırakıyor, mikrofonun çarpmasıyla oluşan cızırtı sesinden başka hiçbir ses gelmiyor ringin içinden. Esen soğuk rüzgarlar arenanın her tarafında hissediliyor, Christopher Daniels ve Cody Rhodes son bir kez göz göze geliyorlar ve bu sekansın ardından Christopher Daniels arkasını dönüp ringin içerisinden çıkıyor ve ikinci kez arkasına dönüp bakmıyor bile. Cody Rhodes ise onu yalnızca seyretmekle yetiniyor, kameralarımız bu görüntülerin ardından kapanıyor...

​