RPG Trust The Process

REHABILITATED!! Miss Murder Şarkısı eşliğinde ringe geliyorlar. Jeff Hardy seyirciler için dansını yapmıyor.




İkili ringe girdikten sonra mikrofonu ilk alan isim Jeff Hardy oluyor.




"Artık bir şeyleri daha iyi yapmak zorundasındır. Doğru kapıyı açana kadar yanlış yolu deneme hakkına sahipsin. Şanslı bir insansan bu işin üstesinden rahatlıkla geldiğini düşünebilirsin. Ama sana sunulan yolun zorluğu; karşına en başta çıkacak diye bir zorunluluk yoktur. Veya bazen de ışık; aşman gereken zorlu yolun ötesindedir. Kaçmak veya yüzleşmek, hepsini denemeden doğruluğa ulaşamazsın. Yaşamış olduğum tedavilerden belki de hiçbiri doğru bir yöntem ile yürütülmemişti. Rehabilitasyon sürecinin tedavi sonrasını da kapsadığını bilmeyen bir çok insan var, yanlış bilgiler ve yanlış eğitimler yüzünden bir çok genç ve bir çok sağlıksız insan aynı şeyleri yaşayabiliyor. İnsanları bir arada tutup onların bağımlılıkları hakkında konuşmaya zorlamak veya kollarını bağlayıp uyku ilaçları ile bağımlılığını unutturmak asla bir çözüm değildir. Sizi anlayacak insanlar ile bunu aşabilirsiniz. Size bu süreçte inanan bir doktor ve sizi yalnız bırakmayacak bir dost. Ne yaşadığınızı anlayacak bir arkadaşınız olduğu zaman hastaneden çıktıktan sonra telefonlarınızı açmayan ve çocuklarınızı bile sizden uzak tutan bir abiden daha iyidir. Bana inanmayan bir aile, ürünlerimi dükkanlara iade eden hayranlar ve tedavi sürecimde bir kere bile ziyaret etmeyen meslektaşlarım. Onlar isimlerini korumak istedi. Tüm eleştiriler zaten benim üzerimdeydi, onlar için sadece bir markaydım ve değerim düşünce onlar için Jeff Hardy olmaktan çıktım. Beni bir hasta olarak gördüler ve bunu sürekli yapacağımı düşünerek beni sosyal medyadan bile çıkararak kendi hayranlarını mutlu edip gerçeklikten çıktılar. Bir marka olmayı tercih ettiler."

Jeff hardy kolundaki aksesuarları çıkarıyor, seyirciler ona karşı hayal kırıklığı yaşadığı için aksesuar için heyecanlanmıyor ama Jeff Hardy onların reaksiyonunu kontrol etmeden yere bırakıyor.


"Eğer kaderlerimiz yazılmış ise Tanrıdan korkmayacak şekilde senaryoyu değiştirecek kadar cesur olmalıyız. Artık döngüden kurtuldum ve kurguya uzak kalmış olan gerçekliğimi ortaya sunuyorum. Unutuldum ama iyileştim."

Seyircilerin bir kısmı çocukluğundan gelen hayranlıktan ötürü jeff Hardy chanti atmaya devam eder. Jeff Öfkeli gözükmüyor ringde konuşarak birine saldırmayı düşünmüyor.

"Hayalleriniz gibi korkularınızın da gerçekleşme payı vardır."

Jeff Hardy bu sefer cebinden bir gül çıkarıyor ama bu gülün renginin maviye boyanmış olduğu dikkat çekiyor.

"Güreşin bayrağını devralmak ve görmüş olduğum sanatı sizlere yansıtmak için uzun bir süre çabaladım ve dil döktüm. Süreci iyi yönettiğim anlar da oldu ama başaramadım. Yapmak istediğim ve çizmeye çalıştığım yol bu değildi. Benim gibi olmak isteyen çocuklar için böyle bir örnek olmayı beklemiyordum. Podcastlerde dalga geçilen, eğer disiplinli olsaydım kariyerimin nerede olacağını tartışan insanları izlemek istemiyordum. Her şeyden de öte, hayatımda iyi giden her şeyi feda etmiş olmayı istemezdim. Başarısızlığım sonucunda tek başıma kaldım ve tek başıma ayağa kalkmak zorunda bırakıldım. En baştaki tedaviler bir öncekilerden farksızdı, kendimi tekrar eden bir döngüde bulmuştum. Bu sefer ne deneyecektim? Hayatında bir amacı olmayan insanların bağımlılıklarını nasıl yendiğini dinlemek ilgimi çekmiyordu. Doğru insanlarla ve doğru doktorlarla tanışmam gecikmişti. Gerçekten aşağıya düşmemiş insanların hiçbiri benden daha güçlü değil. Bu ringe adım attım, ne bir ailem kaldı ne de saygı duyulacak bir güreş kariyerim. Daha ne mi kaybedebilirim? Anlatmak istediğimi göstermek ve başarılar kazanmak için hâlâ iki kulağa sahibim. "

Jeff Hardy bu sefer yere daha önceki konuşmalarında zorla almış olduğu uyku ilaçlarını atıyor.

"Benzer tecrübeler insanları bir noktada birleştirir. Aslında kendi kendine konuşmak gibidir ama bu sefer karşındaki insan sana acımaz ve gerçekleri söyler. Moxley sayesinde kendimi bir kaç adım daha ileride görüyorum. Gerçekten yere düşmüş bir insan, bana elini ürünleri daha çok satması için uzatmadığını bildiğim bir arkadaş. "

Mikrofonu Moxley'e uzatır.
​

Moxley, mikrofonu kibarca teslim alır.

"Teşekkür ederim, Jeffrey."

"Ben, iyiyim."

"Gözümü kapattığımda birçok farklı hayattan sahneler suratımda patlıyordu. Adamın bir tanesi ile işte tam bu ringin ortasında birbirimizi yumruklamaya başladık, şehrin her bir sokağında, metroların her birinde, suratımda çiziğini bir anı olarak bırakmış her bir asfaltta savaştık. Sonra derin uykularımdan birinden uyandım. Öyle bir sersemlemiştim ki, size anlatamam. Gözlerimi ovuşturdum, sırt çantamı aldım, kamyonetime atladım, aynı şarkıyı çaldım. Yan koltuğumda yine birkaç parça kağıt vardı. O kağıtlar beni nereye götürdü tahmin edemezsiniz. Belki de edersiniz. Aynı binaya. Sonucunun nereye vardığını adım gibi bildiğim hikayeleri defalarca seyrettim. Bir kadın gördüm sonrasında, gördüklerim arasında en taşşaklısıydı. İki sözüne mum gibi erittiği bir ordusu vardı. İki dudağının arasından çıkan lafa dünyaları yakacak bir yaveri vardı. Bu garip yaşamın içerisinde ölümden daha acı verici çok az şey vardı. Birincisi, artık aynadaki yansımanı tanıyamadığına uyandığın o iğrenç kabuslar, ikincisi, öyle taşşaklı bir dolabın seni ikiye bölmesiydi. Ne anlatıyordum? Bende kalın. İki dudağının arasından çıkacak lafa dünyaları yakacak bir yaveri vardı. Ben de o evden çıktım, dünyalarına bir kibrit çaktım, bir daha da arkamı bile dönmedim. Sonra ne mi oldu? Tekrar uyandım. Aslında bütün bu karmaşanın içerisinden bir anlam çıkarabilmek adına mektuplar arıyordum, geçmişten mektuplar. Sahi, mektuplarım neredeydi? Bu kısmı hala ben de bilmiyorum. Sanırım, bu uyanışım son uyanışımdı. Kafamı kaldırdığımda yol ayrımında yatan ruhum ve ben dışında kimse yoktu. Ben ve kendim arasında bir şekilde galip gelmem gerekiyordu. Kafamın içerisinde kendimle bir düello içerisindeydim, ancak bütün kovanlarımı evde unutmuştum."



"Sanırım...batının en hızlı silah çeken adamı ben değildim. Kendimdim?"

"Gerçeklikle dolu kovanlar vücudumu delip geçtiğinde o beyaz çarşaflı sedyeden son kez uyandım. Kulaklarımda bir kardeşimin olmadığını, gerçeklik ve kurmaca arasındaki tahterevalliyi bir türlü tutturamadığımı bana anlatmaya çalışan seslerin eko yaptığını hissediyordum. Ben de Cincinnati'ye geri döndüm. Evime girdim, kendime bir teneke Guinness açtım, Alice In Chains'in 1996 MTV Unplugged'ını pikapıma koydum ve üstüne biraz düşünmek istedim. Evet, bu acıyı biliyorum. Yakınlarda buna benzer bir acı hissetmiştim. Bir aralar kendi kendime söylenirken buldum kendimi. 'o zaman eskiden yaptığın gibi kaçıp durma' diyordum. Ben de öyle yaptım. Bence, bir karmaşa içerisinde olduğumuz çok açık. Hisler bulaşıcıdır. Kaçıncı uykumdan uyanırsam uyanayım, ne kadar değişirsem değişeyim bir parçayı hala içimde bir yerlerde taşıyorum. Belki de artık eskisi gibi kontrolsüz değilimdir ama dedim ya, bir parçayı hala içimde taşıyorum. Eğer sana gösterebileceğim cesareti merak ediyorsan, bekle."

Bu cümlesinden itibaren kalan konuşmasının hepsini kameraya bakarak konuşur. Yüzünde hiçbir gerginlik yoktur, hatta oldukça sakin görünmektedir.

"Eğer bunun uyuyakaldığım için kaçıracağım tren biletlerinden birisi olduğunu düşünüyorsan, bekle."

"Ne zaman geldiğin yere geri dönersin Deano? pardon, Moxley? Buna alışmam biraz sürecek de..."

"Tüm bu arınmışlığın apaçık ortada olduğunu işitiyorsunuz. Arka bahçede fırlatılmış bütün kemiklerin ağzınızda olmasının tek sebebinin buna göz yummam olduğunu unutuyorsunuz. Tamam, delirdiğimi idda ediyordunuz. Beyin dalgalarıma tırmanmak, oradan da beni kafamın üzerine doğru, bir daha geri dönmemi mümkün kılmayacak şekilde çakılmak üzere fırlatmak istiyordunuz. Ama hayır."

"Bunun tırmanırken dizlerinin titrediği o dağı aştığını zannettiğinde, seni karşılayan dipsiz bir gölde yüzmeye çalışmaktan ne farkı var?"

"Sen, bendeki arzuyu arıyorsun. Ben, uykumdan SONUNDA uyandım. Aldığım nefes hiç bu kadar temiz olmamıştı. İnan bana, seni de uyandıracağım."

"Ben, iyiyim."

Moxley, mikrofonu görevliye teslim ettikten sonra ona teşekkür eder. Jeff ile bakışırlar, gülümserler. Daha sonra beraber arka alanın yolunu tutarlar.​