RPG 𝐏𝐀𝐘𝐁𝐀𝐂𝐊 𝟓𝟖: 𝒮𝓊𝒷𝓁𝒾𝓂𝒾𝓃𝒶𝓁

Kameraların açıldığı yer bir evin içerisi. Ahşap, eski; ama sahipsiz değil. Ev içerisindeki görüntülerden ayrılıp, bulunulan yapıtı dışarıdan görüntüleyecek şekilde bir drone çekimi yapılıyor. Burası Güney'in tam ortasında, Bray Wyatt'ın konutu... Tekrar içeriye dönüyor, sallanan bir sandalye ve üzerinde kaygı içerisindeki Bray Wyatt... Stresli gibi, sandalyede yaylana yaylana sallanmıyor, hızlı hızlı, gergin gergin bir şekilde yapıyor bunu. İnzivaya çekilmiş, tek başına ve düşünceli... Sandalyesi ritmik bir şekilde gıcırdıyor. Olan-biteni sorguluyor gibi. Bu sırada konuşmaya başlıyor.

Bray Wyatt: Bir Yılan tarafından boğazımın sarılıp, beni boğduğunu hissediyorum. Halbuki onu ustalıkla aylarca eğitmiştim. Ah, kendimi en son ne zaman normal hissettim... Hatırlamıyorum. Yoksa bunlar bir rüya mıydı, huh? Oysa ki her şey geleneksel şekilde üstesinden gelen savaşın ardından çok güzel olacaktı. Olmadı, öyle olmadı. Bu bir Rüya değil, bu bir kabus. Bu bir kabus...

Elindeki papatyanın taç yapraklarını tek tek çekmiş ve yere atmış oluyor. Papatyanın kalan bölümünü işaret ve başparmağının arasında çevirerek, gözlerini çiçeğin sapından ayırmadan kendi kendine konuşmayı sürdürüyor.



Bray Wyatt: Gözlerimi her yumduğumda, onları görüyorum, seslerini işitiyorum. Bana sesleniyorlar, kurtarıcıları olduğumu, liderleri olduğumu söylüyorlar. (gözlerini kapatarak konuşuyor) Merak ediyorum Sis' Abigail... Ben onları gerçekten kurtarıyor muyum yoksa ateşe mi sürüklüyorum?

Kısa bir duraksama... Sessizliği biraz daha uzatıyor, sonrasında kaldığı yerden inzivasına devam ediyor.

Bray Wyatt: Bu ailenin büyüğü benim, bu aileye can veren isim benim. Yollarını kaybetmiş, yağan yağmurdan ötürü kanatları ıslanmış ve uçamayacak durumda olan onları içeri alan benim. Onlara barınak verdim, sahip çıktım. Söylerler ki, damarda akan kan; sudan çok daha yoğundur. Ama biliyorum, bu kırmızı kan değil Sister, bu bambaşka bir şey. (bir süre duraksadıktan sonra devam ediyor) Ya sen ne diyeceksin? Onlar gerçekten varlar mı? Belki de onları ben uydurdum. Belki de onlar benim bu yalnızlığımı gidermem amacıyla kafamda kurguladığım birkaç öğeden ibarettiler, burada bana eşlik etsinler diye... Bana inanıyorlar ama ben artık kendime inanmıyorum...



Bray Wyatt sallandığı sandalyesinden kalkıyor ve ahşaptan ses çıkmasına yol açan adımlarıyla ilerliyor. Basamakları teker teker inmesinin ardından kapıyı açıyor ve dışarı çıkıyor. Ayağında ayakkabısı yok, ayakları çıplak. Buna rağmen ilerlemeyi sürdürüyor, o ilerledikçe; çıplak ayakları ıslak toprağın içerisine girip çıkıyor. O ise uzun otların arasından, yanından geçtiği ağaçların kabuklarına dokunuyor. Acele etmiyor, kendi kendine konuşuyor.



Bray Wyatt: Hatırlıyor musun Sister Abigail, sesini ilk duyduğum zamanı? Kurtuluş sanmıştım, bu bir kurtuluştu. Ama belki de kapıyı tıklatan bir delilikti, belki de kapıyı açmamam gerekiyordu... (bir süre duraksadıktan sonra devam ediyor) Kazanıyorum ama kazandığımı hissetmiyorum. Ayakta duruyorum ama içimde bir parça her seferinde daha derine batıyor... Bunlar olurken koyunlarım ne yaptılar, acılarıyla cebelleşmeyi ve beni yüzüstü bırakmayı tercih ettiler. Belki de mesele budur, belki de onlar en başından beri bana ait değildir. Belki onları sadece ödünç alıyorumdur, zorla yanımda tutuyorumdur...

Bray, olduğu yerde çömeliyor ve başını havaya kaldırıp bakıyor, bu sırada yavaş yavaş görüntü kararıyor.