"Seni tanımlayan şey seçimlerindir."
Değiştiremediğimiz ve ihanet ettiklerimiz. Hiç korktuğunuz ve kaçtığınız için sevdiklerinizi kaybettiniz mi? Kardeşinizin hayal kırıklığı ile gözünüzün içine baktığı zaman veya kızınızın sizden korktuğunu anladığınız zaman geç kaldığınızı anlıyorsunuz. Manevi anlamda önemli olan ne varsa geç kaldım. Ufak yaştan beri arkamı kollayan abim dahil olmak üzere eşim ve çocuklarım ile harika zamanlar geçirmek için çok geç kaldım. Kimsenin benim kadar sorunu olmadığını ve her seferinde son kez yaptığımı söyleyerek kendime söylediğim yalanlar yüzünden bana sunulan güzel bir hayata ihanet ettim.
Birazcık tüketeceğime inanıyordum, sadece bir tane almıştım ama sonradan daha ağırından bir tane daha alıp kendimi eğlendiriyordum. Sonuçta gece saatlerinde yetişkin bir birey uyumak dışında ne yapabilirdi? Uyuyamıyordum, bir şeyler yemem gerekiyordu. Mutfağı karıştırıyordum, doyduğumu hissetmiyordum ve abur cubur bittiği zaman durmam gerektiğini fark ediyordum. Bu tür durumda bile aklımda dışarıda biraz daha fazla kafayı çekmek vardı. Evdekilerin yataktan çıkmaktan korktuğunu ama beni merak ettiklerini anlıyordum. Gerçekten çok geç kaldım.
Yanlız hissediyorum, bu yoldan geçtiğimi hatırlıyorum. Üşüyorum ama bir yandan zorla hareket ettiriliyorum. Eve dönüp yatağıma geçmek istiyorum. Buradan kurtulmak istiyorum ama yapamam ve kurtulamam. Denediğimi söyleyerek kendimi kandırıyorum. Bunun sebebini ben de bilmiyorum. Bununla sonsuza kadar yaşayacaktım ya. Sırf çevremdekileri rahatlatmak için kaç kez temiz olduğum yalanını söylemiştim hatırlamıyorum. Artık bu iş benim için eğlence boyutu değildi, sosyalleşme ve insanların beni kabul edişiydi. Bağımlılığım olmasa değerizleşeceğimi düşünmeye başlamıştım. Bana aslında bağımlılığım yüzünden daha da değersizleştiğimi gösteren insanlar olmasına rağmen aynı hatayı yapmaya devam ettim. Gerçekten çok geç kaldım.
Kardeşim her seferinde benim düzeleceğime inandı, en kötü zamanlarımda bile beni desteklemekten vazgeçmedi. Küçük yaşta annemizi kaybettiğimizden beri beni yalnız hissettirmedi. Kızlarım benden korkmasına rağmen bana sarılıp onlara gece masal okumamdan vazgeçmedi. Eşim, terapi ve rehabilitasyon süreçlerimde benden bir kere bile uzaklaşmak istemedi. Ama bunu neden yaptılar ki? Bunca zorluğu aşmış olmama rağmen yatak odamda hâlâ biraz bulunduruyorum. Kullanmasam da beni güvende hissettiriyor. Manevi değerleri hissetmek için gerçekten çok geç kaldım.
...
Bu aptallığı sürdürmeyeceğim, ne bir kaç gramı ne de daha ağırları beni güvende hissettirmiyor. Beni korkaklaştırıyor, yorulan zihnim için bir tedavi olduğunu sanıyorum. Hayır, bunları kabul etmiyorum. Bir aileye sahibim, ilaç veya herhangi bir madde çözüm olmamalı. Daha çok uyursam veya daha çok konuşursam düzelebilecek bir şey olmadığını geç anladım. Bu durumdan kurtulmak için yüzleşmen lazım. Mücadele edecek yöntemleri çocukluğumdan beri reddettim. Ailemin git gide bölüneceğini zannederek hata yapmaya devam ettikçe aslında ailem için korktuğum kişiye dönüştüm. Ailem için sorun bendim. İlk defa bir sorumluluk alıyorum ve sevdiğim herkesi korumak için temiz bir sayfa açıyorum. Onlar için, yapmaktan keyif aldığım işi sağlıklı bir şekilde yapmaya devam edeceğim. Bana olan inançlarının boşa gitmediğini göstermek istiyorum ve her doğum günlerinde rezillik yapmadan onlarla vakit geçirmek istiyorum.
Sorunlar ve yoğun düşünceler insanda streste sebep olabilir. Çocukluğundan beri az sevi görmüş veya strestle baş edemeyen bireyler sağlıksız yöntemlere başvurabilir. Başta kendilerini eskisinden daha iyi hissetseler bile ölüme yaklaştıkça zamanı geri almak isterler. Hiçbir şey için aslında geç değildir. Başlamak dışında zor olmayan bir davranış için hayat seni elbette ödüllendirecektir. Sayfaların bitmiyor, istersen yeni bir kitaba ve yeni bir olay örgüsüne sahip olabilirsin. Ama bunu ancak istersen yapabilirsin.
Hiçbir insana göre aslında yeterli zaman yoktur.
Değiştiremediğimiz ve ihanet ettiklerimiz. Hiç korktuğunuz ve kaçtığınız için sevdiklerinizi kaybettiniz mi? Kardeşinizin hayal kırıklığı ile gözünüzün içine baktığı zaman veya kızınızın sizden korktuğunu anladığınız zaman geç kaldığınızı anlıyorsunuz. Manevi anlamda önemli olan ne varsa geç kaldım. Ufak yaştan beri arkamı kollayan abim dahil olmak üzere eşim ve çocuklarım ile harika zamanlar geçirmek için çok geç kaldım. Kimsenin benim kadar sorunu olmadığını ve her seferinde son kez yaptığımı söyleyerek kendime söylediğim yalanlar yüzünden bana sunulan güzel bir hayata ihanet ettim.
Birazcık tüketeceğime inanıyordum, sadece bir tane almıştım ama sonradan daha ağırından bir tane daha alıp kendimi eğlendiriyordum. Sonuçta gece saatlerinde yetişkin bir birey uyumak dışında ne yapabilirdi? Uyuyamıyordum, bir şeyler yemem gerekiyordu. Mutfağı karıştırıyordum, doyduğumu hissetmiyordum ve abur cubur bittiği zaman durmam gerektiğini fark ediyordum. Bu tür durumda bile aklımda dışarıda biraz daha fazla kafayı çekmek vardı. Evdekilerin yataktan çıkmaktan korktuğunu ama beni merak ettiklerini anlıyordum. Gerçekten çok geç kaldım.
Yanlız hissediyorum, bu yoldan geçtiğimi hatırlıyorum. Üşüyorum ama bir yandan zorla hareket ettiriliyorum. Eve dönüp yatağıma geçmek istiyorum. Buradan kurtulmak istiyorum ama yapamam ve kurtulamam. Denediğimi söyleyerek kendimi kandırıyorum. Bunun sebebini ben de bilmiyorum. Bununla sonsuza kadar yaşayacaktım ya. Sırf çevremdekileri rahatlatmak için kaç kez temiz olduğum yalanını söylemiştim hatırlamıyorum. Artık bu iş benim için eğlence boyutu değildi, sosyalleşme ve insanların beni kabul edişiydi. Bağımlılığım olmasa değerizleşeceğimi düşünmeye başlamıştım. Bana aslında bağımlılığım yüzünden daha da değersizleştiğimi gösteren insanlar olmasına rağmen aynı hatayı yapmaya devam ettim. Gerçekten çok geç kaldım.
Kardeşim her seferinde benim düzeleceğime inandı, en kötü zamanlarımda bile beni desteklemekten vazgeçmedi. Küçük yaşta annemizi kaybettiğimizden beri beni yalnız hissettirmedi. Kızlarım benden korkmasına rağmen bana sarılıp onlara gece masal okumamdan vazgeçmedi. Eşim, terapi ve rehabilitasyon süreçlerimde benden bir kere bile uzaklaşmak istemedi. Ama bunu neden yaptılar ki? Bunca zorluğu aşmış olmama rağmen yatak odamda hâlâ biraz bulunduruyorum. Kullanmasam da beni güvende hissettiriyor. Manevi değerleri hissetmek için gerçekten çok geç kaldım.
...
Bu aptallığı sürdürmeyeceğim, ne bir kaç gramı ne de daha ağırları beni güvende hissettirmiyor. Beni korkaklaştırıyor, yorulan zihnim için bir tedavi olduğunu sanıyorum. Hayır, bunları kabul etmiyorum. Bir aileye sahibim, ilaç veya herhangi bir madde çözüm olmamalı. Daha çok uyursam veya daha çok konuşursam düzelebilecek bir şey olmadığını geç anladım. Bu durumdan kurtulmak için yüzleşmen lazım. Mücadele edecek yöntemleri çocukluğumdan beri reddettim. Ailemin git gide bölüneceğini zannederek hata yapmaya devam ettikçe aslında ailem için korktuğum kişiye dönüştüm. Ailem için sorun bendim. İlk defa bir sorumluluk alıyorum ve sevdiğim herkesi korumak için temiz bir sayfa açıyorum. Onlar için, yapmaktan keyif aldığım işi sağlıklı bir şekilde yapmaya devam edeceğim. Bana olan inançlarının boşa gitmediğini göstermek istiyorum ve her doğum günlerinde rezillik yapmadan onlarla vakit geçirmek istiyorum.
Sorunlar ve yoğun düşünceler insanda streste sebep olabilir. Çocukluğundan beri az sevi görmüş veya strestle baş edemeyen bireyler sağlıksız yöntemlere başvurabilir. Başta kendilerini eskisinden daha iyi hissetseler bile ölüme yaklaştıkça zamanı geri almak isterler. Hiçbir şey için aslında geç değildir. Başlamak dışında zor olmayan bir davranış için hayat seni elbette ödüllendirecektir. Sayfaların bitmiyor, istersen yeni bir kitaba ve yeni bir olay örgüsüne sahip olabilirsin. Ama bunu ancak istersen yapabilirsin.
Hiçbir insana göre aslında yeterli zaman yoktur.
