Loş bir odada Julia Hart, üzerinde karanlık tonlarda bir elbise, yüzünde kararlı ama alaycı bir ifade ile kameraya bakıyor.
Julia Hart:
Bana bakın. İyi bakın. Val Venis... Tyler Breeze... Sizi küçük iki böcek gibi ezmek için buradayım. Ancak önce birkaç kelime sarf edeceğim. Çünkü siz ikiniz... bunu hak ettiniz. Burada oturmuş, insanları küçültmek, onlara sadece bedenleriyle değer biçmek için ağzınızı çalıştırıyorsunuz. Çok eğleniyorsunuz, değil mi? Ah, 'kasa bu', 'göğüs şu', ne kadar komik adamlarsınız! Ama şunu anlayamadınız: Ağzınızdan çıkan her kelime sizi daha da küçültüyor. O kadar küçük ki, ikinizi ancak bir mikroskopla görebiliyorum. Beni değerlendirmişsiniz, ha? 4/10. 0/10. Puanlar vermişsiniz. İnsanları nesneleştirerek kendi eksikliğinizi örtmeye çalışıyorsunuz. Gerçek şu ki, siz iki zavallının dünyasında değerler yüzeyde kalır, çünkü ruhlarınız bir su birikintisi kadar sığ. Siz farkında bile olmadan, hayatınızdaki boşluğu çirkin esprilerle dolduruyorsunuz. Ne yazık ki o boşluğu hiçbir espri dolduramaz. Çünkü sizin sorununuz... sizsiniz. Tyler Breeze… Ah, sen. Kendini bir sanat eseri gibi sunmaya çalışıyorsun, ama sen sadece bir reprodüksiyonsun. Kendi yansımanın hayranı olmuşsun. Ne kadar ironik, çünkü kimse senin kadar sıradan bir şeyi hayranlıkla izlemek istemez. Ve Val Venis… Evet, seni unutmadım. Eskiden bir yıldızdın, değil mi? İnsanların sana hayranlıkla baktığı o zamanlar… Şimdi ise bir gölgeye dönüşmüşsün. Parıltın kayboldu. Geriye sadece kötü şakalar ve acınası bir miras kaldı. Siz neyseniz, ben onun tam zıddıyım. Siz sahte birer şakadan ibaretsiniz. Ben ise gerçeğim. Ve gerçek şu: Siz bu bataklıkta kaybolmuşsunuz. Malakai Black size bu yolu gösterdi, ama anladınız mı? Hayır. Çünkü anlamaya kapasiteniz yok. Siz ikiniz için Karanlık bile zaman kaybı. Ve şimdi sıra bende. Size neyin doğru olduğunu göstereceğim. Bu sektörde sadece fiziksel bir varlık olmadığımı... size ve sizin gibilerle dolu bir dünyaya göstereceğim. Yalnızca bir beden olmadığımı, siz iki boş kafalı aptala hatırlatacağım. Val, Tyler… bu sektör sizin gibilerle dolup taşıyor. Ama unutmayın, her hikâyenin bir sonu vardır. Sizinki? Şimdi başlıyor. Ve inan bana… hiç hoşunuza gitmeyecek. Şimdi bana bir iyilik yapın. Karanlık Tapınak’a gidip Malakai Black’e yalvarabilirsiniz. Ama size bir sır vereyim mi? Karanlık size yardım etmeyecek. Çünkü sizi kurtaracak kadar değerli bile görmüyor. Belki de haklıdır. Val, Tyler... Sadece dizlerinize kadar battığınızı sanıyorsunuz. Ama ben buradayım. Ve sizi tamamen batırmaya geliyorum. Şimdi kaçın. Ya da cesaretiniz varsa, karşıma çıkın. Ama unutmayın: Ne yaparsanız yapın, sizin sonunuz benim elimde olacak.
Julia derin bir nefes alır, yüzündeki ifade daha da ciddileşir. Gözleri ateşle doludur. Kameraya doğru bir adım daha atar.
Belki hâlâ anlamadınız. Belki hâlâ her şeyi bir şaka sanıyorsunuz. Ama size bir şey söyleyeyim, Val ve Tyler… Ben, Julia Hart, hayatımı sizin gibi insanların alayına maruz kalarak geçirdim. ‘Küçük’, ‘yetersiz’, ‘önemsiz’ diye etiketlenmeye çalışıldım. Ama işte buradayım. Karşınızda dimdik duruyorum. Ve şunu çok iyi anladım: Siz bana puan veremezsiniz. Çünkü benim puanım, sizin kokuşmuş dünyanızın dışında belirlenir. Siz benim seviyemi ölçemezsiniz, çünkü sizin mezura bile bana ulaşamayacak kadar kısa. Tyler, sen ayna karşısında saatlerini geçirirken… ve Val, sen geçmişteki hayal kırıklıklarının üzerine sahte bir gülümseme yerleştirirken… ben buradaydım. Her gün savaştım. Bu sektörde var olabilmek için, yalnızca dış görünüşümden ibaret olmadığımı kanıtlamak için savaştım. Siz ‘çilek tadından’ bahsederken, ben gerçek mücadelelerin tadına vardım. Ve şimdi? Şimdi, ikinizi de silip atacak güce sahibim. Siz bana Julia’nın ne olduğunu söyleyemezsiniz. Siz benim değerimi biçemezsiniz. Çünkü size ne olduğunu söyleyeyim mi? Siz değersizsiniz. Siz, sistemin ürettiği birer hata, birer yanılgısınız. Karanlık bile size önem vermiyor. Ve ben? Ben, sizin sonunuzu yazacak kişiyim. Çünkü bu dünyada kimse, Julia Hart’a ‘0/10’ diyemez. “Ah, Tyler… Facesittingi başka bir boyuta götürecekmişim, öyle mi? Aman Tanrım, sen gerçekten de büyük bir şakacısın. Peki, o zaman bu şakayı nasıl seviyorsun: Ben oturduğumda, üstünüze oturacağım ve sizi ezip geçeceğim. Gerçek anlamda. Nefes alacak yeriniz bile kalmayacak. Çünkü sizin gibi gereksiz yüklerden bu sektörün kurtulması gerekiyor. Siz ikiniz, Malakai Black’in söylediklerini duymazdan geldiniz. Şimdi sıra bende. Size bir yol sundum. Ama bu yolu seçmeye cesaretiniz yok. Cesaretiniz olsaydı, karşımda böyle küçük düşmez, köşelere sıkışmazdınız. Ama korkmayın… çünkü cesaretsizlerin sonunu getirmek benim işim. Bu sektörde iki tür insan vardır. Güçlüler ve zayıflar. Zayıf olanlar, güçlü olanları küçümseyerek hayatta kalmaya çalışır. Ama siz ikiniz? Zayıflığın tanımını yeniden yazıyorsunuz. Sizi görmek bile bu sektörün neler kaybettiğini hatırlatıyor. Ama merak etmeyin. Sizi sileceğim. Adınızı, yüzünüzü, yaptığınız her şeyi kimse hatırlamayacak. Çünkü karşınızda Julia Hart var. Ve ben, yalnızca kazanmam. Ben… yok ederim. İsterseniz koşun. İsterseniz saklanın. Ama beni unutmayın. Çünkü gölgeler sizinle birlikte hareket eder, ve o gölgelerin içinde, bu sektördeki son günlerinizi karanlığa boğacak biri var: Julia Hart. Unutmayın, bu bir uyarı değil. Bu, bir söz.
Julia, arkasını döner ve sahneyi terk eder. Kamera kararıyor, ancak Julia'nın son sözleri yankılanmaya devam eder:
“Karanlık bile sizi istemiyor… ama ben, sizi yerle bir edeceğim.”
