RPG Karşılık

Ospreay'nin yüzüne baktı, ona doğru bakmak istemediğini ve bir kırgınlık yaşamalarına rağmen kendini ifade etmemiş olmasının onun canını sıktığını anlaması zor değildi. Gergin değildi, aksine sakindi. İkinci kez bir şampiyonluk kaybediyordu.

"Kafes maçları sanırım bana göre değil."

Jeff olduğundan biraz daha sakin ve ortamı yumuşatmaya çalışan bir tonla ilerlemeye çalışıyordu. Ospreay, iki elini esnetmeye devam ediyordu. Yaşamış olduğu hayal kırıklığının sonuç olmadığını ifade eden bir yüz ifadesi takındı. Jeff için sorumluluk alması gereken kısım gelmişti aslında.




"Kırgın olduğunu anlıyorum. Bu ay içerisinde yaşadığımız tüm kargaşaların sebebinin büyük bir çoğunluğunun sorumsuzluklarım sebebi ile olduğunun da farkındayım. Ancak bunu sonsuza kadar ilerletemeyiz. Sadece takım kemerlerini kazanmak için birbirleriyle ortak olan iki iş insanı gibi davranacak isek yollarımızı ayırabiliriz."

Ospreay uzun bir süre sonra Jeff'in suratına bakmaya karar verdi. Oturduğu yerden alınacak karardan geri dönmeye niyeti yoktu ve hatta mümkün olsa ona bir yumruk atmayı dahi düşünüyordu.

"Ailem ve benim için yaptıklarından sonra bu işi sadece takımlar unvanı için yaptığımızı düşünmek istemiyorum. Evet hatalıyım, yapmış olduğumuz antrenman temposunu ve baskıyı yönetmekte zorluk çektim. Hiçbir hata hiçbir sebepten ötürü elbette kenara atılamaz. Bir hata yaptım ve sonucunu bizim katlanıyor olmamızın benim de canımı sıktığını bilmeni isterim."

"Biz bir takımdan öteydik değil mi? En azından ben bunun böyle olduğuna inanmak isterim. Belki de eskisi kadar bana saygı duymuyor ve muhtemelen dört aydır yürüttüğümüz bu sürecin zaman kaybı olduğunu düşünüyorsundur."

Ospreay, belli etmese bile mimikleri bunu onaylar gibiydi




"Süreçler yorucudur ve tamamen kusursuz ilerleyemez. Bazen planlanan gerçekliklerin başka hikayeler ile bölünmesi veya başka hikayelerin odaklanıldığı kısımlara başlangıç atılması çok normal. Bazen basit düşünmek veya kolaya kaçmak seni daha da aşağı çeker. Eğer hayatta bir çok kişinin uzanmak için bir altındakini ezmeye çalışıp var gücüyle elini yukarıya uzattığı dünyada, elde ettiklerinin bir bedeli olmamasını bekleyemezsin"

"Bu hayatın bir parçası, dün gece kaybettik ve bunun sorumlusu benim ama eğer bir takım isek bunu telafi edeceğim anların gelmesini sabırla bekleyeceğine inanmak istiyorum."

"Yorgun hissettiğimizi düşündüren; daha önce kim olduğumuzu unutturan hislerdir. Gelmiş olduğumuz yer ve kat etmiş olduğumuz tüm zorluklar elde edilmiş ganimetler yüzünden kenara atılmamalı."

"Another life; ikinci bir şansı hak ettiğini düşünen ve hayatta yapayalnız kalmış iki insanın vermiş olduğu bir mücadele değil miydi? Tek bir hata ve tek bir başarısızlık sonrasında birbirimize sırt çevirecek insanlar değiliz."

"Bu basit konuşmayı ve hatta daha öncelerini seninle paylaşmam gerekirdi elbette."

Artık onu daha da ciddiye aldığını hissedebiliyordu.





"Kurallar, düzen ve sistem sürekli değişkenlik göstermeye ihtiyaç duyan şeylerdir. Bazılarının sesinin eskisinden daha az çıkmasını isterler ve bazen de bazılarının kurmuş olduğu betonların rengini değiştirmek isterler. Bazen oturmuş olduğun koltuğun sana ait olmadığını söyler ve bazen de senin oturduğun yerden kalkmanı bekleyen açgözlü insanların sana yalakalık yaptığı aklına gelir ve saatler boyunca kendi kendine farklı hikayeler yazmaya başlarsın. Kafamda düşündüğüm hiçbir şeyin tamamen kusursuz olmadığını biliyorum, aynı kusursuz olmadığım gibi. Belki de bir sene boyunca insanlara yapmış olduğum suçların bir sebebi olduğuna inandırmaya çalışmam en büyük hatamdı. Bu yüzden her seferinde kapıdan içeriye girdiğimde ailemi evin içinde bulmayı umuyordum. Aynı dün gecenin sonunda da ertesi gün antrenman salonuna gelip gelmeyeceğin düşünmemi hissettirdi. Tek başına kalmış gibi hissettiğini anlayabiliyorum, yanında olan herkes gitti ve gerçekten inandığın bir insan tüm yazmış olduğun hikayeyi anlamsız bir hale getirdi."

"Yalnız olmadığını bilmeni isterim. Bu süreçte hem seni hem de kendimi de eleştirmek zorunda hissettim. "

"Özür dilerim, dostum."



@Netuno







​

Ospreay oturduğu yerden birden fırladı. Kafasının içinde düşünceler dolanıp duruyordu. Öfkelenmek istedi ama öfkelenemedi. Bağırmak istedi ama olmadı. Sormak istedi ama soramadı. Odanın içinde dört döndü sadece. Düşüncelerinden kaçmak için, odanın içinde bir oraya bir buraya döndü.

Will Ospreay: Ben sadece...




Will Ospreay: Kırgınım Jeff. Sana değil, kendime. Daha iyisi olmam gerekirdi ama olamadım. İnsanların bize nasıl baktığını biliyorum. İkimiz de tekli kariyerlerimizde, bu şirketin tepesindeydik. Kimse bunu inkar edemez. İnsanlar bize baktığında ise, ne zaman birbirimize gireceğiz diye bakıyorlar. Bazen düşünüyorum Jeff. Gerçekten de sana iyi bir dostluk sunabildim mi? Seni bir şeylerin peşinde sürükledim. Seni başka bir hayata sürükledim. Sonrasında bir kere bile arkama dönüp bakmadım. Sonrasında sadece önüme baktım. Önümdeki ışık o kadar aydınlıktı ki, sen de sadece bunu görüyorsun sandım. Sana bir kere bile dönüp sormadım. Senin geçmişin, sana tekrar yetiştiğinde ise, seni tam olarak anlayamadım.



Will Ospreay: Şimdi ise ben, kendi geçmişimde boğuluyorum. Sadece boğulmakla da kalmıyorum. Seni de boğuyorum Jeff. Nigel koskocaman bir okyanus oldu ve beni dibine çekti. Ben ise seni kendimle birlikte aşağıya çektim. O kafesin kapanması, sadece basit bir şey değildi. Benim geçmişimdi. Beni boğan şeydi. O sana da çarptı. O gün yaşananlar... benim pis yüzümü ortaya çıkarttı. Bir kayayı oynattım ve altından bir akrep çıktı. İğnesi gırtlağımda.



Will Ospreay: Başka bir hayat. İkinci bir şans. Another Life. Şimdi buna ait miyim diye soruyorum kendime. Sen, geçmişin tüm engeline karşılık, her seferinde ayağa kalktın. Ben ise ilk engelde, en dibe çöktüm. Şampiyon sıfatını hak etmiyordum. Belki bir arkadaş sıfatını bile hak etmiyorum. Senin için ayakta olamadım. Burada olmam gereken zamanlarda burada olamadım. İlk kemer savunmanda, ilk dibe çöktüğünde, ilk ayağa kalktığında. Kendimi hep aydınlıkta görmekle meşguldüm. Şimdi ise birisi beni kurtarsın diye bekliyorum. Kendi düşüncelerimden kurtulmak istiyorum sadece. Kafamın içinde cehennemi yaşıyorum. Kayboldum. İnandığım her şey çöktü. Boş bir mezarlığın başındayım. Sadece kendi adımı okuyabiliyorum. Başka bir yaşama başlamak istiyorum. Daha iyi bir yaşama...



Will Ospreay: Seninle yeniden birlikte takım kemerlerini alacağız. Başka bir hayatta. Ancak öncesinde bu yaşamda kalan işimi halletmem lazım. Geçmişi tamamen kapatmam lazım. Nigel defterini tamamen kapatmam lazım. Ama sana demek istediğim daha önemli bir şey var Jeff. O ise; özür dilerim dostum.

Görüntüler böylece sonlanıyor...​