Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Arka alanda Reigns ile Heyman'ı görüyoruz. Reigns yaptığı hareketten dolayı memnun ve kendinden emin bir tavırdayken Heyman söze giriyor.
Paul Heyman : Biraz fazla olmad-
Roman Reigns : Az bile. Aylardır burayı arka alanda takip ediyorum ve etraf böyle aylak adamlarla dolu. Her gün suratlarında anlamsız gülümsemeler ile buraya geliyorlar, kaybediyorlar ve suratlarında hala aynı gülümseme var. Burayı birer oyun parkı, bizi de bir palyaço olarak görüyorlar. Her gün salonlarda kıçımızdan ter akıtıyoruz, gözlerimize uyku girmiyor fakat bu adamlar burayı sıradan bir rutin olarak görüyor. Bu işin şakası olmadığını birilerinin onlara göstermesi gerekiyordu. Onların yerinde olmak isteyen binlerce potansiyel varken yıllar önceki repütasyonlarını kullanıp onların ışıklarını çalmaları üstüne de bunun şakasını yapmaları kanıma dokundu. Vücudu kaldırmıyormuş. Kendi potansiyelinin farkında olmayan biri nasıl başarılı olabilir ki? Ya da başarılı olmak umrunda mı? Değilse burada yerin yok. Hayatın her alanında olduğu gibi başarısız isen ezilmeye mahkumsundur. Tribal Chief'in de mottosu basittir, herkesi ez ve git.
O adamlara hak ettiklerini verirken bana attığın bakışı gördüm. Onlara acıyor gibiydin. Bu merhametli davranabileceğimiz bir iş değil Wiseman. Burayı komple istediğimiz şekle büründürmek istiyorsak bazı duygularımızdan arınmamız lazım ve merhamet de bunlardan biri. Bir postacı kutuya gazeteyi bıraktıktan sonra, ya da bir garson yemeğini servis ettikten sonra nasıl arkasına bir daha bakmıyorsa biz de öyle olacağız. Benim arkamda bakmam gereken bir aile var ve üzerimde tahmin edemeyeceğin kadar büyük bir yükümlülük mevcut. Önü böyle yıllanmış ağaçlarla kaplıyken kendi sarayımızı inşa edemeyiz. Üstelik bu yaptığım, yapacaklarımın birer ön gösterimi gibiydi. Bir Oscar adayı filmin fragmanını izledin. O adamların bir daha dönüp yolumuza çıkacak cesareti olduklarını sanmıyorum. Diğerleri de izlemiştir umarım çünkü daha fazlası ile karşılaşacaklar. Dediğim gibi, merhamet yok Wiseman. Duygu yok. Eğer yapacağın o kutsal elçilikte istekliysen, sana yerim ve kalbim her zaman hazır. İlk ve son kez soruyorum;
Paul Heyman Reigns’e doğru koltuğun arkasından bir adım yaklaşıyor.
“Bir ormanda işler ters ne zaman gider Roman? Azgın ve bir o kadar vahşi hayvanlar başıboş kaldığında, çevrelerinde onlara hiçbir tehdit unsuru kalmadığında. Bütün bunlar yaşanıyorsa bir ormanda, bilinmesi gereken en önemli şey o ormanda yaşayan bir kabilenin son derece tehlikede olduğu. Zira başlarında ya bir şef yoktur ya da başlarındaki şef onlara layık değildir. İşte Roman senin rahatsız olup, eyleme ve söyleme döktüğün şeyler bunlardan ibaret. Benim çok rahat olduğumu mu zannediyorsun? Ben de en az sen kadar rahatsızım fakat arada bir fark var. Ben mantığımı her daim yüreğimin önüne koyan ve fırsatları son derece faydacı ve makyavelist bir yaklaşım ile sezip, değerlendiririm. Şu anda bunu yapma amacındayım, buradaki vahşi ve başıboş ortama bir şef gerekiyor, buradaki yapıyı kendi eline alıp, onu yaraşırlığına ulaştıracak tek bir kişi görüyorum Roman, o gördüğüm kişi de senden başkası değil. Senden daha cesuru? Göremiyorum, peki ya senden daha atılgan, azimli, hırslı, kudretli, gözü kara ya da dinamik ve en önemlisi çetin bir önder? Bunların hiçbirini göremiyorum, senin üzerinde topladığın o birbirinden sana has sıfatların ve yakın gelecekte yaşanacaklar dışında hiçbir şeyi göremiyorum. Onun dışında öngördüğüm her şey önce sana sonra bana ilham kaynağı oluyor. Zaman çok önemli ve çok güçlü bunu biliyorsun. Bu vahşi doğanın yılmaz liderliğini sana bu zaman sunacak, elimize kimsenin bir daha erişemeyeceği bir güç geçecek. Farkında değiller mi sanıyorsun? Hepsi! Hepsi bunun farkında, yaşanacakların büyüklüğü dışında her şeyin farkında, bu büsbütün gerçekliği de onlara her geçen vakit sen çıplak suratlarına bir tokat darbesiyle indireceksin, bunu da çok iyi biliyorlar.”
Paul Heyman, Reigns’in kulağına doğru yaklaşıp fısıldıyor.
“Kalbimden şüphe etmene gerek dahi yok Roman, bütün benliğim ve mantığım ile bu söylediklerim kiminle ve nerede olduğumun bir işareti değil mi?”
