Konuya cevap cer

JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Mesaj

<blockquote data-quote="Layne Staley" data-source="post: 243006" data-attributes="member: 49">[ATTACH=full]7443[/ATTACH]

Seth Rollins'i arka alanda tek başına görüyoruz. Kulağında kulaklıkları ile müzik dinliyor. Yaşadığı duygu durumunun suratına yansımadığını gördüğümüz Rollins, donuk bir surat ifadesi ile konuşmasına başlıyor.

Seth Rollins: &quot;Yol ayrımlarında ömür ikinci bir şansa ihtiyaç duyar, kendin gibi bir başkasını daha bulmak için. Kurtuluş, gömleğimin iç cebinde yuvarlanan bir savaş anısı gibi sürekli dilimde dönüp duran eski bir kelimeydi. Aptalca risklerimin beni aşağıya çektiği, günlerin ayları kovaladığı zamanın daralmış dört duvarlarına hapsolmuş, acı içinde süren pazartesi günlerinin ağır bedellerinin bir mükâfatını bulmak için altın bir anahtardı. Bunları işitmemiş tek bir kulak kalmaması adına elimden geleni yaptım. Rhodes, benimle aynı senaryoyu farklı biçimlerde yaşayan bir karakterdi. Ben yalnızlığımı her gün daralan dört duvarın içerisinde, hiç çalmayan telefonumla, deneyimlediğim vefasızlıklar ile yaşıyordum. O ise kalabalıkların içerisinde, hiç dinmeyen seslerle, menfaat temelinin üstüne inşa edilmiş suni insan ilişkileriyle yaşıyordu. Günün sonunda kafamızı yastığa koyduğumuzda bizim biz ve kendimiz dışında kimsemiz yoktu. Kendi yol ayrımımda, kendim gibi bir başkasını bulduğumda Seth Rollins'e ikinci bir şansı vermek için hazır hissetmiştim. İnsanların nankör tiratları arasında aynaya bakıp kendimi işaret etmeye en yakın his, benimle aynı senaryonun sırtına kambur edildiği birinin hikayesini sonlandırmaktı. Dürüst olayım, belki de benim hayatımın kamburu da buydu. Artık bilemiyorum. Kayışlarım artık koyunları toparlayan, onlara sahip çıkan nazik bir aslan olmak için fazla kopmuş gibiydi. Yine de, her şeye rağmen ipleri ellerimde tuttuğumu biliyorum. Dean bana eğer yollar beni yangın çıkartmaktan başka bir çaremin olmayacağı bir sona getirirse, bu kibriti çakmaktan çekinmemem gerektiğini söyleyip durdu. Haklıydı. Benzemiyor olsalar da farklı yollar, vakti zamanında onu da öyle bir sona getirmişti. Dean'in altın anahtarı bir kibritten ibaretti ve kapıyı açıp o labirentten çıkmıştı. Ancak ben Dean Ambrose değilim. Tazı sürüsü etrafını çevrelese dahi Aslan, Aslan olduğunun bilincinde savaşır. Benim nefrete ihtiyacım yok, benim bir kibrite ihtiyacım yok, benim bir yangına ihtiyacım yok.&quot;

[ATTACH=full]7445[/ATTACH]

Seth Rollins: &quot;Eğer yarını olmayan bir hayat yaşıyorsan, çizdiğin tabloların hiçbirinin kendine yer bulacağı bir duvarı olmaz. Cody ve kendim için fırçayı elime belki de son kez alıyorumdur. Bunun cevabına, hayatım beni o yolun sonuna sürükleyene dek asla ulaşamayacağım. Bildiğim tek şey var.&quot;

&quot;Bu, benim ustalık eserim olacak.&quot;

Görüntü sonlanıyor.</blockquote>

[QUOTE="Layne Staley, post: 243006, member: 49"] [CENTER][ATTACH type="full" width="620px"]7443[/ATTACH] Seth Rollins'i arka alanda tek başına görüyoruz. Kulağında kulaklıkları ile müzik dinliyor. Yaşadığı duygu durumunun suratına yansımadığını gördüğümüz Rollins, donuk bir surat ifadesi ile konuşmasına başlıyor. [B]Seth Rollins: [/B]"Yol ayrımlarında ömür ikinci bir şansa ihtiyaç duyar, kendin gibi bir başkasını daha bulmak için. Kurtuluş, gömleğimin iç cebinde yuvarlanan bir savaş anısı gibi sürekli dilimde dönüp duran eski bir kelimeydi. Aptalca risklerimin beni aşağıya çektiği, günlerin ayları kovaladığı zamanın daralmış dört duvarlarına hapsolmuş, acı içinde süren pazartesi günlerinin ağır bedellerinin bir mükâfatını bulmak için altın bir anahtardı. Bunları işitmemiş tek bir kulak kalmaması adına elimden geleni yaptım. Rhodes, benimle aynı senaryoyu farklı biçimlerde yaşayan bir karakterdi. Ben yalnızlığımı her gün daralan dört duvarın içerisinde, hiç çalmayan telefonumla, deneyimlediğim vefasızlıklar ile yaşıyordum. O ise kalabalıkların içerisinde, hiç dinmeyen seslerle, menfaat temelinin üstüne inşa edilmiş suni insan ilişkileriyle yaşıyordu. Günün sonunda kafamızı yastığa koyduğumuzda bizim biz ve kendimiz dışında kimsemiz yoktu. Kendi yol ayrımımda, kendim gibi bir başkasını bulduğumda Seth Rollins'e ikinci bir şansı vermek için hazır hissetmiştim. İnsanların nankör tiratları arasında aynaya bakıp kendimi işaret etmeye en yakın his, benimle aynı senaryonun sırtına kambur edildiği birinin hikayesini sonlandırmaktı. Dürüst olayım, belki de benim hayatımın kamburu da buydu. Artık bilemiyorum. Kayışlarım artık koyunları toparlayan, onlara sahip çıkan nazik bir aslan olmak için fazla kopmuş gibiydi. Yine de, her şeye rağmen ipleri ellerimde tuttuğumu biliyorum. Dean bana eğer yollar beni yangın çıkartmaktan başka bir çaremin olmayacağı bir sona getirirse, bu kibriti çakmaktan çekinmemem gerektiğini söyleyip durdu. Haklıydı. Benzemiyor olsalar da farklı yollar, vakti zamanında onu da öyle bir sona getirmişti. Dean'in altın anahtarı bir kibritten ibaretti ve kapıyı açıp o labirentten çıkmıştı. Ancak ben Dean Ambrose değilim. Tazı sürüsü etrafını çevrelese dahi Aslan, Aslan olduğunun bilincinde savaşır. Benim nefrete ihtiyacım yok, benim bir kibrite ihtiyacım yok, benim bir yangına ihtiyacım yok." [ATTACH type="full" width="640px"]7445[/ATTACH] [B]Seth Rollins:[/B] "Eğer yarını olmayan bir hayat yaşıyorsan, çizdiğin tabloların hiçbirinin kendine yer bulacağı bir duvarı olmaz. Cody ve kendim için fırçayı elime belki de son kez alıyorumdur. Bunun cevabına, hayatım beni o yolun sonuna sürükleyene dek asla ulaşamayacağım. Bildiğim tek şey var." "Bu, benim ustalık eserim olacak." Görüntü sonlanıyor.[/CENTER] [/QUOTE]

İnsan doğrulaması

Ara

Ara

Konuya cevap cer