RPG Délivrance

Stadyumdaki sessizliği bozan bir müzik var. Gerçekten uzun bir zaman olmuştu. Seth Rollins'i stage üzerinde görüyoruz bu sırada. Kendisine karmaşık bir reaksiyon var, ringe doğru ilerliyor.

​

Seth Rollins: "Geride bıraktığımız günden itibaren telefonum, aylardır hiç ötmediği kadar ötüp durdu. Tokalaştığım her elin arkaplanında, yüzüme bakan her yüzün alt metninde aynı sorgulamanın kokusunu alıyorum. Neden? neden?

Seth Rollins: "Kurtuluş."

"Size bir hikaye anlatayım."

Seth Rollins: "Cody Rhodes, PGW'da bir şeyler inşa etmek istiyordu ve inanın bana yıllarını bir şeyleri inşa etmeye adamış birisi olarak bundan etkilenmediğimi söyleyemem ama..."

Seth Rollins: "doğrusu...zorlama hikayelerin tuğlalarıyla temel atılmış yapılar benim "mimar"lık anlayışıma biraz ters."

Seth Rollins: "Motivasyonunu anlıyorum. İnsanlar senin için çığırıyor, pressler deklanşörlerine senin için abanıyor, bütün flashlar senin için patlıyor ve sen tüm bu suni duyguları romantize edebilmek ve makul bir zemine oturtabilmek için kendini gerçekten zorluyorsun ama yürüyemeyecek hale geldiğinde gözlerini senden ayırmayan bir dört duvar, şanslıysan bir battaniye ve bildirim sesinin ne olduğunu bile unuttuğun bir akıllı telefon sana bu dünyada gerçekten olup bitenin ne olduğunu, zaman aşımına uğramış isminin artık topluluklar arasında zikredilmediğine uyandığında fark ettirir ve inan bana Cody, tüm bu karmaşalar silsilesi rüyalarından bu gerçekliğe uyandığında yaptığın sabah yürüyüşleri dahi bok gibi hissettirir. Gün, her zamankinden daha kasvetli bulutlanır ve -ayaklarını işaret ederek- bu botlarla suratına yediğin tekmelerin şakaklarında bıraktığı izlerin tadı bile tek başına yaptığın kahvaltılardan daha lezzetli olur. İşte o anlarda, gözlerinin gördüğü her şeyin anlamını eriye eriye yitirdiğine bulanır aklın. Senin için bağıran bu insanlar, ismine yazılmış bütün şarkılar, hepsi. Hepsi daha bir anlamsız gelir. Kendinden feragât edip altına koyduğun her taşın altında elinin ezildiğine açılır gözlerin. Hayallerin, tevazu değil, uğrunda sadece ve sadece savaş verdiğin ilkelerin, ideallerin, değişmezlerin artık bildiğinden ve tanıdığından daha bayat bir tad bırakır ağzında.

Seth Rollins: İşte o anlarda Cody, serbest dalış yaptığın o boşluğun içinde buluverirsin kendini ve görebiliyorum. Doldurulmasının imkansız olduğunu düşünürsün. Bir şeyler inşa etmeye adadığın yıllarına hibe ettiğin tutkun, arzun, pazar sabahları artık Dusty... huzur içinde uyusun, artık Dusty olmadan izlediğin Clint Eastwood filmleri kadar hissizleşir senin için ve kendini bir kurmacanın ta göbeğinde bulursun. Sonsuz odalı bir labirentin içerisinde dört dönen bir sıçan gibi, sadece çıkmak istersin çünkü bilirsin ki, artık ihtiyacın olan tek şey kendi sırtını sıvazlayarak delüzyonlar geçirdiğin dev aynasına bir balyozla girişip kendi gerçeğinle yüzleşmektir ve inan bana bu, bir tahtı paramparça edip tacı kendi kafana geçirmekten çok daha zordur. Gerçekten kim olduğuna dair bildiğin her şeyi yitirmiş olabilirsin. Sana, gerçek seni bulman için yardım edeceğim. İşte senin hayatının canon event'ı Cody. Artık zorlama hikayelerin tuğlalarıyla değil, gerçek bir tutku, bir arzu ile inşa etmeyi isteyeceğin ne varsa seni ona kavuşturacağım ve Dustin de, Brandi de, seni içinde sadece bir figüran olduğun bu cendereden çekip çıkarttığım için bana minnettar olacaklar.

Seth Rollins: "Sen, benim inşa edeceğim son hikaye olacaksın. Son...ve en özeli. Jay'in Reasonable Doubt'ı sona saklaması gibi."

Seth Rollins: "Bu, Cody,"

Seth Rollins: "Bu...bir kurtuluş."

Mikrofonu, PGW personeline geri teslim ederken müzik tekrardan başlıyor ve Seth Rollins, arka alana doğru ilerliyor, konuşma son buluyor.​