RPG parıltıyı hissedebiliyorum

Arka alanda Goldust'ı görüyoruz elinde fırça ile bir şeyler çiziyor fakat çizdiği şeyi göremiyoruz. Goldust kamerayı fark edince birden elindeki fırça ve boyayı bırakıp kameraya doğru dönüyor ve konuşmaya başlıyor;

Goldust : Ouhhhhh görebiliyorum. Bay Dream kendini toplumun sıradan bir parçası olarak kabul ettirmek istiyor fakat o yaptıklarınızla bunu başaramazsınız Bay Dream. Sen yaptıklarınla ben ise olduğum insan yüzünden farklıyız. Tüm o yaşadığın kişilik karmaşalarınla insanların zihinlerini bulandırdın ve masum bir gülümsemeyi hor kullandın. Bayan Tiffany ile olan karşılaşmanıza göz attığımda işittiğim şeyler tüylerimi ürpertti. Nasıl böyle insanlar var olabiliyor ve hiçbir şey olmamış gibi kendini iyi gösterip başkalarını ucubeleştirebiliyorlar inanamıyorum. (Goldust'ın gözleri doluyor.) Uyarılmıştım... Bay Gacy tarafından... Hazırlıklıyım... Gerçek sevginin gücüne ulaşmam için böyle kötülüklerin üstesinden gelmem lazım. Siz bir rüya değilsiniz Bay Dream. Benim yarattığım o güzel ve parıltılı bir ütopyada küçük bir kabussunuz. Ufak bir çimdik her şeyi çözecek. Uyanacağım ve sizden o bütünlüğü alıp sizi tekrar boşluğa sürükleyeceğim. Ve gerçek bir sanatçı olarak koleksiyonumu genişleteceğim. Siz sanatkar değilsiniz Bay Dream çünkü gerçek bir sanatkar eserlerine sahip çıkar ve onları ortalıkta bırakmaz. Eserinle sen bir bütünsündür ve gittiğin her yere onunla olmalısındır. Gördüğünüz gibi Bay Dream ben yaptığım işlerle beraber ilerliyorum. (Goldust kenardaki takım kemerlerini gösteriyor.) Daha bunu bile başaramamışken kendinizi bir sanatkar olarak görmeniz ve beni bir ucube olarak tanımlamanız sanat dünyası açısından utanç verici. Neyse ki bu kara tablonun üstüne güneşi çizen ben olacağım.

Görüntümle alay edilmesine alışkınım zira bunu suratıma bu boyalar olmadan önce ve giyim seçimlerimle farklı olmadan önce de yaşıyordum. Sunduğunuz cümleler size ve sizi izleyenlere histerik gelebilir fakat ben bunu çoktan aştım ve beni eşsiz kılan şey de tam olarak bu. Görüntümle ve sunduğumla eşi benzeri olmayan bir pırlanta gibiyim. Tek yol arkadaşım ve yol gösterenim Bay Gacy'nin beğendiği bir pırlantayı diğerlerinin hor görmesi umrumda değil. Güzelim ve bunun farkındayım. Tıpkı yaptıklarımın da farkında olduğum gibi. Her şey bilinçliydi çünkü sahipsiz bir parıltıya umut olmak istedim. Hak edilene ulaşmak istedim. Senin o an için her şeyini istememiş olabilirim fakat seni bu görgüsüzlüğünden dolayı terbiye ettiğimde her şeyini kaybetmiş olacaksın. Elindeki her şey gittiğinde belki o içindeki yalanlarla beslediğin kötülüğün yerini sevgi alabilir. Bunu bir iyilik olarak kabul et Bay Dream. Çünkü ben iyi bir insanım. Sizi hakkaniyete ulaştırıp sevgi kapılarını aralamanızı sağlayacağım. Tamamen en saf ve temiz halinizle. Cepleriniz boş... kıyafetsiz... karanlık... ve kaslı... ımmmmm.

Madem görüntüme bu kadar ilgi duydunuz Bay Dream öyleyse size bir hikaye anlatmama izin verin. Size Goldust'ın neden böyle olduğunu ve neden böyle giyindiğini bilme fırsatı sunuyorum. Ben de sizin olmayı istediğiniz gibi sıradan bir insandım bir zamanlar... İşte devamı da karşınızda.

Goldust yanındaki altın koltuğa oturup masasının üstünden altın kapaklı bir kitap alıp hikaye okumaya başlıyor.




"Dustin sabahları okuluna uyanan sıradan bir gençti. Derslerini alıp arkadaşlarıyla sosyalleşip ya da evine gelip bilgisayar oyunları oynuyordu. Lisede çok yakın arkadaş grubu vardı. Dışarıda da zamanlarını bu arkadaş grubuyla geçiriyordu. Bu arkadaş grubunda da Senna adında biri vardı. Senna altın sarısı saçlarıyla ve duru güzelliğiyle parıldıyordu. Dustin başta onunla yakın bir arkadaştı. Bir araya geldiğinde onun ilişkilerinde ve genel olarak yaptığı hataları dinleyip ona destek bile çıkıyordu ve onun güzel gülüşünü görmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Dustin ise kimse tarafından arzu edilmedi. Bir ağırlığı yoktu ve görüntü olarak da sıradandı. İnsanların "efendi ve iyi biri" olarak gördüğü fakat iş ilişki kurmaya geldiğinde sanki tam tersiymişcesine uzaklaştıkları o kişiydi. Her zaman kalabalık arkadaş grubunda başkalarının ilişkilerini dinleyen kişi oldu. Kendisi ise uzun bir süredir yapayalnızdı. Aşktan gelen o saf mutluluğa hiç ulaşamamıştı. Sonra bir karar verdi. Kendini birine adayacak ve onun mutluluğu ve gülümsemesi için yaşayacaktı. Onun için çalışıp ter dökecek ve onun için güçlenecekti. Dustin insanlarla tanıştı, bir şeyler hissetmeye çalıştı fakat istediği bu değildi. Bir gece fark etti ki tüm bu çabayı ve emeği hak edecek kişi Senna'ydı. Daha sonra o dostluktan gelen saygı yerini saf bir sevgiye bıraktı... Dustin yapması gerektiğini yapıp ona övgüler ediyordu ve ilgili davranıyordu fakat Senna'dan istediği karşılığı alamıyordu. Senna ona gerçekten bir ucubeymiş gibi davranıp sanki tek kişi oymuş da onu tercih ediyormuş gibi şeyler söylüyordu fakat bu bir kuruntudan ibaretti. Birlikteyken sürekli başka insanları övüp Dustin'i pislikmiş gibi göstermeye başladı. Senna için bu normal gibi geliyordu çünkü güzelliği kadar karakteri de saftı. Bu söylediklerinin insanı ne kadar yıpratabileceğinin farkında değildi. En sonunda Dustin bir karar daha aldı ve ona tekrar arkadaş olarak gördü fakat ona karşı tüm saygısını kaybetmişti ve artık onun için çabalamıyordu bile. En sonunda Senna son noktayı koydu ve hayatında biri olduğunu Dustin'e hiçbir şeyin farkında değilmiş gibi söyledi fakat Dustin sustu. Ne o kişi hakkında bir soru sordu ne de Senna'ya bir şey söyledi. O sırada bir arkadaşları daha geldi ve Senna ona da Dustin'i umursamayıp her şeyi gülerek anlattı ve Dustin yine sesini çıkarmadan onları dinledi. O sırada ikisi de Dustin'e bakıp güldüler ve o günden sonra Dustin ne Senna'yı gördü ne de o arkadaşını... Hikayenin sonunda Senna kendini basit bir öğretmenin kollarında buldu. Dustin ise tamamen kendine odaklandı ve muhteşem bir sanatçı oldu. Dustin sanatlarında ve kendisinde de Senna'nın izlerini taşımaya karar verdi çünkü bugünlerini biraz da ona borçluydu.

Son."

Goldust : Evet bay Dream ilgilerinizi boşa çıkartmamışımdır umarım. İşte Dustin'in yerini alan Goldust ve bu da onun son eseri.

Goldust kadraja girmeyen tabloya doğru işaret ediyor ve kamera o tabloya dönüyor...




Goldust tabloyu gösterdikten sonra ona hayranlıkla bakıyor ve odaya giren birini fark edip gülümsüyor.

"Nasıl buldunuz Bay Gacy?"
​

Goldy... bu.... bu bana gösterdiğin en özel sahneydi!

Gacy burnunu çekerek bir tabloya, bir Goldust'a bakıyor. Tabloya değecek gibi olup elini geri çekiyor ve sürekli Goldust'la göz teması kuruyor ama hıçkıra hıçkıra tuttuğu gözyaşları akmaya başlıyor.



Gacy avuç içleriyle ağlayışını gizlemeye çalışırken Goldust'ın da gözleri doluyor.

Böyle anlara alışık değilim Goldy, lütfen gözyaşlarıma aldırma. [Gacy avuçlarının içiyle gözlerini siliyor] Bir sanatın, bir sanatkarın, bir insana nasıl dokunabileceğine harika bir örnek ama senin sanatın bana esir kalmamalı.

Goldust bu cümlelere pek anlam veremezken Gacy kendini toparlayıp duruşunu düzeltiyor.

Senin her zaman bir ALTIN olduğunu biliyordum ama en iyi öğrenciler, her zaman en iyi öğreticiler olamayabiliyor. İnsanlar senin... u- işte.......

Gacy o kelimeyi söylemek istemezken Goldust'ın, Gacy'nin kendisinin yanında olduğundan emin bir şekilde onun sırtını sıvazlıyor.

Uc-u.... ucube [ağzında yuvarlayarak söylüyor] olduğunu söylüyor değil mi? İnsanlar senin sanatını anlaşılmaz bulabilir ve bu gayet olağan. Ama burada problem ne biliyor musun? İnsanların senin sanatını anlamamasından bahsediyorum. Senin kendine problem ettiğin şeyler, onlar için birer problem değil. Dolayısıyla onlara göre her şey anlamsız olabilir. Bizim ilişkimiz ve senin sanat yorumun çarpık gözükebilir ama burada DOĞRUYU yakalamak mühim Goldy. Sanatından anlamayan insanlar, bence sanatının tasvir ettiği sonuçtan MEMNUN OLMAYANLARdır. İşte bu yüzden sanatının suskun ve kederli kalmasına şikayetim var! İşte bu yüzden, bu eserin sadece Gacy'e kalmasına şikayetim var! Senin sanatın ALTIN değerinde ve bu sanat, cesur olmak zorunda. Aynen bu sahne gibi. Senin olmayanı bile [tabloda Slammy'i işaret ediyor] teslim alma cesurluğu... Çünkü bu sanatın bir zaman aşımı yok. Çünkü senin sanatın yılların eskiteceği değil, yeri doldurulamaz şekilde sağlamlaşacak olan manzaranın tezahürü...... Ah Goldy....... Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir sanata ne denebilir ki?

Gacy'nin özgüven dolu sözlerinden sonra Goldust'ın omuzları dikleşiyor, göğsü kabarıyor.

Her parlak öğrencinin iyi bir öğretmene ihtiyacı olup olmadığından emin değilim ve bu soruma cevap bulma isteğim her geçen gün katlanıyor ama bir ALTIN BİLET, doğru kişiye ulaştığında ortaya çıkan yine ALTIN oluyor. Biliyorsun,

altın yalnızca ışık tutar.

Goldust iki kolunu da yana açarak derin bir nefes alıyor,

En iyi öğrencime...
ve bana böyle sahnelerin olduğunu da öğreten en iyi öğretmenime,
bu ışığı Television'a taşıma vaktin geldi.

ve kameraya üflüyor.



Kameralar kapanıyor.
​