NOW RPG: koca bir mezarlık benim üstümde yürüyor

Kameralarımızı bir meranın ortasında açıyoruz. Sakin ve dingin bir havanın verdiği rahatlıkla koyunlar ve kuzular otlanıyor, kuş cıvıltıları kulağımızı tırmalıyor ve dahi küçücük haşereler bile üstlerine basacak kimse olmadığının verdiği rahatlıkla burada dolaşıp bir kırıntı parçası arayabiliyor.

Oba Femi: Uzun süre sonra burada olmak... Ağır yük.

Burası seni zorluyor. Çünkü hatırlamak istemediğin ne varsa bu merada. Uzun süreli belleğe taşınan olaylar kolay kolay silinmez.

Oba Femi: Unutmayı çok istedim.

İstersen hafızanı sıfırla ya da yaşını başını alıp Alzheimer hastalığından muzdarip haline gelmiş bir bastonlu dede ol, peşini bırakmayacak.

Oba Femi: Bırakmasınlar. Unutmamak bugün beni ben yaptı.

Sen olmak, belki de o kadar da iyi bir şey değildir.

Oba Femi: Ne için ve kim için? Önemli olan bu.

Neden direniyorsun? Sonuç olarak aileni burada senden aldılar. Başka bir yerde değil. Burada güçsüzsün! Bunu kabul etmenin nesi zor? Kabul et, bu merada senin nefesin yok!

Oba Femi: Nefesim yok, ama gücüm var. Yaşanmışlıkların bünyemde vuku buldurduğu acılar var. Sesler, görüntüler halen kulağımda. Turuncu rengi sevmiyorum. Hiç sevmiyorum.

Koca bir mezarlığın üstünde yürüyorsun. Bunun farkındasın değil mi?

Oba Femi: Bazen tam tersi oluyor. Koca bir mezarlık benim üstümde yürüyor. Tüm bedenimde gezip bana dokunup hesap soruyor. Nerede olursam olayım... Kardeşim Dukha'nın yanarken attığı çığlıklar hep... Hep kulağımı tırmalıyor. Yaptığım her şey bana sizi hatırlatıyor.

Bundan kurtulman gerek.

Oba Femi: Nasıl? Bana bir söyle! Bunun için bu kafayı kırmam lazım. Bu görüntüleri silmek için, bu kafayı ortadan ikiye ayırıp yok etmem lazım. Başka bir yolu yok, hiç olmadı da! Beni anlamıyorsun Taku! (ağlamaklı olup iki elini kafasının içine alır)

Neden bizi kurtarmadın?

Oba Femi: Yapma. (nefes alıp verişi zorlaşır, ağlamaya devam eder)

Yanmamızı izledin!

Oba Femi: Çok istedim! Çok istedim ama küçüktüm! Beni de görürler diye kaçtım!

Kaçtın ama nereye kadar? Hayatın boyunca peşini bırakmadı.

Oba Femi: İstemiyorum! Ailemi, sizi hatırlamak istemiyorum! Bana zarar veriyorsunuz! Kafamın içinden git Taku! Her neredeysen orada, bizimkilerle mutlu olmaya devam et! Ben hep yalnızdım ve öyle kalacağım! Kendi başıma, bu yükü taşımaya yetecek kadar gücüm var. Merak etme!

Hiçbir şeyin yokken bir tek biz vardık.

Oba Femi: Şimdi her şeyim var siz ise yoksunuz. Seni ve diğerlerini çok özlüyorum, ama geri getirmek için hiçbir şey yapamadım ve yapamıyorum.

Bizi orada yaptıklarınla yaşat abi. Seni izleyeceğiz.

Oba Femi: ...Sizi izleteceğim.

Avcunun içiyle bir şeyi okşuyor ve tıpkı onunla vedalaşıyor gibi elini kaldırıyor. Oba oradan gittiğinde küflenmiş, yarısı yanmış bir beşiğe odaklanan kameralar bu meranın etrafındaki terk edilmiş köyü biraz çektikten sonra tamamen kapanıyor.



Oba Femi... Çok yakında NOW'da!​