RPG hayır bu ben değilim

Kameralarımız açıldığında Snitsky'i aynanın karşısında kızgın bir şekilde buluyoruz. Kendisi bir süre hızlı nefes alıp verdikten sonra sesli düşünmeye başlıyor;

Biliyorum, uzun zamandır kaçıyorum. Kendimle yüzleşmek, gerçekleri kabul etmek benim için korkutucu bir adımdı. Ama artık kaçacak bir yerim yok. Kendimi suçladım, hatalarımı inkar ettim ve kendi kendime yalan söyledim. Bu, değişimin ve büyümenin zamanı geldi.

Ne değiştirebilirsin ki?

Zaten yaptığın her şeyin sonucuyla yüzleşmek zorunda kalacaksın. Kendi hatalarını düzeltemezsin! Evet, belki geçmişte yaptığım hataları geri alamam. Ama değişmek için her zaman bir fırsatım var. Kendi hatalarımı kabul ederek, onlardan ders çıkarmak ve gelecekte daha iyi bir insan olmak için çalışmak istiyorum.

Senin değişmeye gücün yetmez! Zayıfsın, başarısızsın ve her şeyi mahvedeceksin!

Evet, belki zayıflıklarım var, belki başarısızlıklar yaşadım. Ama bunlar benim kim olduğumu belirlemez. Her insan hatalar yapar, önemli olan bu hatalardan ders çıkarmak ve ilerlemek. Kendime olan inancımı yeniden inşa etmek için çalışacağım.

Peki ya diğer insanların ne düşüneceği? Onların hatalarını nasıl telafi edeceksin?

Başkalarının düşünceleri ve beklentileri üzerine yaşamamın zamanı geçti. Öncelikle kendime dürüst olmalıyım. Kendimi affetmeyi ve sevmeyi öğrenmeliyim. Kendime dürüst davrandıkça, başkalarıyla olan ilişkilerimde de daha dürüst ve sağlıklı olabilirim.Belki haklısın. Belki de değişim için gerçekten bir şansım vardır. Kesinlikle! İçindeki gücü görmek için kendine bir şans ver. Yüzleşmek, kabullenmek ve değişmek zor olabilir, ama eminim ki bu sürecin sonunda daha güçlü ve daha bütün bir insan olacağım.

Hayallerle yaşamayı bırak! Kendini şu an nasıl görüyorsun ondan bahset!

Ne düşündün aptal adam? Hedef şaşırdın. Orada süt gibi bir dişi varlık dururken neden sadece iki tavuğu korkuttun? Senden nefret ediyorum. Ucubenin tekisin. Asla kafanda canlandırdığın o Patrick Bateman olamayacaksın. Dolabında sakladığın o baltanın ucu körelecek. Geçmişte o ringe ayak bastığında herkes seni bir hiç olarak görüyordu. Televizyonda kanallar değişiyordu çünkü kayda değer hiçbir şey yapmıyordun. Şimdi de silinip gidecek misin? Üstelik o hayatın kadar değer verdiğin ellerin boş bir şekilde... O kadını hiç mi arzulamadın? Sağda solda kullanılmış kağıt havlular görüyorum. Ne uğruna? Ömrünün sonuna kadar böyle yalnız mı kalacaksın? O küçük sağa sola zıplayan bir tavşan bile piliçleri götürürken sen o kocaman cüssen ve eşsiz yüzün ile yalnız mı öleceksin? Korkak olma savaş. O ringi trambolin gibi kullanan çekirgelere gerçek vahşeti tattır. İçindeki o potansiyeli görebiliyorum. Canavarı çıkart. Şu an utanç içinde baktığın o aynaya kendinden korktuğun için bakamayacak seviyeye gel.

BAŞLA!

Snitsky son kelimesini avazı çıktığı kadar bağırarak söylüyor ve aynaya sert bir yumruk atarak aynayı kırıyor ve ellerini kanattığı için pişmanlık duyup ağlamaya başlıyor... Kameralar da bu koca adamın feryatları eşliğinde kapanıyor.​